Και εφέτος για μια ακόμη φορά φτάσαμε στον Καρακόλιθο, για να πάρουμε μέρος σε ένα δρόμο που εντάσσεται κάθε χρόνο στο αγωνιστικό μας πρόγραμμα, ένα δρόμο Θυσίας όπως ονομάστηκε πριν από 38 χρόνια όταν τον έτρεξαν οι πρώτοι δρομείς.

Ένας ξεχωριστός Μαραθώνιος, ένας Μαραθώνιος που γίνετε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Μάρτη. Ένας αγώνας που ξεκίνησε με στόχο να καθιερωθεί και να γίνει για το δρομικό χώρο σημείο αναφοράς για τον συμβολισμό που εκπέμπει με το μήνυμά του.

Κάποια στιγμή φτάνει το πλήρωμα του χρόνου για αυτά που έχουμε κάνει μέσα στη μακροχρόνια πορεία του Συλλόγου μας.  το Τρέξιμο υπήρξε ο καθοριστικός οδηγός μας για όλες τις δράσεις που πραγματοποιούσαμε ή συμμετείχαμε.

Και αυτή την χρονιά σταθήκαμε βουβοί μπροστά στον ματωμένο Λόφο του ΚΑΠΗ στα Καλάβρυτα. Ο ουρανός συντρόφευε την θλιμμένη ματιά μας ρίχνοντας τα δάκρυά του  πάνω μας, το χιονισμένο ψιλόβροχο δεν μας άγγιζε, απλά οι φωνές μας όμοιες ανάσες αναστεναγμού ακουγόντουσαν στην απόλυτη ησυχία του χώρου.

Όποιος δε λαχάνιασε ανεβαίνοντας στα μονοπάτια του βουνού… -
Και δεν άκουσε το πρωινό κελάηδημα του κορυδαλλού στα ξέφωτα και στα λιβάδια
Δεν ξαφνιάστηκε από το απότομο πέταγμα της πέρδικας στις πλαγιές
Δεν περπάτησε το πρωί στο χιονισμένο μονοπάτι με τα πεσμένα παγωμένα φύλλα των δέντρων

Ο 38^ος  Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας  τέλειωσε με τον  τελευταίο Δρομέα Μαραθωνοδρόμο να κλείνει την ξεχωριστή αυτή γιορτή του Ελληνικού Δρομικού Αθλητισμού.