Ένας μαραθώνιος διαφορετικός από τους άλλους...

Θα ήθελα και 'γώ να μοιραστώ την εμπειρία μου στο 37ο αυθεντικο μαραθώνιο της Αθήνας. Είχα κανονίσει ολες τις λεπτομερειες του ταξιδιού μου απ τη Καρπαθο, όπου μένω στην Αθήνα, προκειμένου να δώσω το παρόν στον 9ο συνολικά μαραθώνιο μου.


Λίγο πριν το τέλος της προετοιμασίας μου και νιώθοντας κάποιες μικροενοχλήσεις στο πόδι αποφάσισα να αγοράσω καινούργια παπούτσια. Αφού τα δοκίμασα για τριάντα περίπου χιλιόμετρα στην προπόνηση τα πήρα στην αφετηρία του αυθεντικού μαραθωνίου. Λίγο πριν την εκκίνηση είδα τη σόλα και των δυο παπουτσιών να ξεκολλάει στο πλάι.


Δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και ξεκίνησα το τρέξιμο. Δεν πέρασαν εκατό μέτρα και οι σόλες των παπουτσιών ξεκόλλησαν. Παρά τις οποιες προσπάθειες διάσωσης τους οι σόλες αφαιρέθηκαν και απ τα δυο παπούτσια. Έτσι ξεκίνησε ο πραγματικός μαραθώνιος μονάχα με τις κάλτσες και το ύφασμα του παπουτσιού. Μέχρι τη μέση της διαδρομής διατήρησα ένα ρυθμό τρεξίματος, μέχρις ότου ένιωσα τις πατούσες των ποδιών να τραυματίζονται. Αφού έλαβα τις πρώτες βοήθειες συνέχισα για το δεύτερο μισό του μαραθωνίου κάνοντας βαδην υπό βροχή κατά διαστήματα.


Μετά από ένα εξοντωτικό αγώνα και μετά από 7 ώρες και 3 λεπτά περίπου μπήκα στο Καλλιμάρμαρο. Η χαρά για το συγκεκριμένο τερματισμό μου ήταν μεγαλύτερη από άλλες φορές που τερμάτιζα 1μιση έως 2 ώρες γρηγορότερα. Δε θα συνιστούσα σε κανένα να δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο διότι οι κίνδυνοι τραυματισμού είναι πολλοί. Η αποθεραπεία απ τον αγώνα αυτό ήταν πολύ δυσκολότερη απ τις αλλες φορες και κράτησε ημέρες, όμως η αίσθηση του τερματισμού υπο τόσο αντίξοες συνθήκες θα αποτελεί για μένα μοναδική εμπειρία. Το ετήσιο ταξίδι απ τη Κάρπαθο άφησε εν τελεί μια γλυκιά γεύση.