* φωτογραφία αρχείου
15 χρόνια πόνου. Ξεκίνησα να τρέχω, ή έστω το πάλευα, εδώ και 15 χρόνια.
Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου να τρέξω και μπορώ να θυμάμαι πόναγα. Ήταν κάτι τόσο δεδομένο που δεν κατάλαβαινα για πολλά χρόνια καν ότι ήταν πόνος! Γίνεται να πονάς και να μην το καταλαβαίνεις? Και όμως.
Πως ένα παιδί μεγαλώνει σε προβληματική οικογένεια, νομίζει πως αυτό είναι το φυσιολογικό και μόνο αρκετά χρόνια μετά, αφού μεγαλώσει, θα καταλάβει την αλήθεια.
Έτσι και εδώ. Θεωρούσα ότι είναι φυσιολογικό όταν τρέχεις να πονάνε τα πόδια σου. Αφού τρέχεις, αφού κουράζονται, αφού τα κοπανάς στο έδαφος, ε θα πονάς και λίγο. Λογικό δεν είναι? Σάμπως οι άλλοι δεν πονάνε? Σάμπως υπάρχει κάποιο «πονόμετρο» ώστε να δεις αν αυτό που νιώθεις είναι πάνω από κάποιο όριο ή όχι, λίγο ή πολύ? Και αν εγώ είμαι απλά μυγιάγγιχτος? Μπορεί και να είμαι.
«Σήμερα δεν ήταν η μέρα μου.» «Πήρα λίγο βάρος και το επιβάρυνα» «ίσως απλά θέλει λίγο ξεκούραση, έκανα πολλά χιλιόμετρα αυτή τη βδομάδα», «ίσως το παπουτσι δεν είναι κατάλληλο» σκέψεις καθημερινές και για τον πιο καλό αθλητή.
Μέχρι που άρχισα να υποψιάζομαι ότι δεν είναι όλοι έτσι. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΟΛΟΙ ΝΑ ΠΟΝΑΝΕ?
Ήταν οι ελάχιστες φορές που δεν πόναγα καθόλου. Ίσως 1 στις 10 προπονήσεις και αν. Απίστευτο συναίσθημα, ελευθερίας και απόλαυσης του τρεξίματος. Ζηλεύω αφάνταστα όσους «απλά τρέχουν». Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Εγώ πρέπει να υπολογίσω 150 παραμέτρους για να δω αν θα βγει το απλο τρέξιμο 30 λεπτών χωρίς να τρέμω στην ιδέα μηπως αναγκαστώ και διακόψω στα μισά.
Το μεγαλύτερο σημάδι ήταν οι φορές που ο πόνος έφτανε σε δυσθεώρητο επίπεδο και αναγκαζόμουν να σταματήσω εντελώς όσο και αν προσπαθούσα να σφίξω τα δόντια. Στιγμές που δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω και έψαχνα παγκάκι να κάτσω για 5 λεπτά μέχρι να ηρεμίσει.
Και κάπου εκεί ξύπνησα, είδα το μοτίβο. Σαν να άναψε ένα λαμπάκι «εύρηκα» στο μυαλό μου. Κατάλαβα πότε ο πόνος έρχεται και πότε φεύγει, μετά από πόση ώρα και πότε η δυσφορία γινόταν ανυπόφορη. Όλα ξαφνικά έγιναν τόσο καθαρά. «Ώπα, αυτό δεν ειναι φυσιολογικό, αυτό δεν είναι κούραση, δεν είναι απλή ενόχληση, δεν είναι μια κακή μέρα, δεν είναι μια απλή περιοστίτιδα όπως μου είχαν πει πολλοί γιατροί κατά το παρελθόν». Δεν είναι ιδέα μου, κάτι πάει στραβά.
Και ραντεβού σε γιατρούς. Το πρώτο πριν 10 χρόνια. Έχω περάσει όλες τις ειδικότητες. Ορθοπεδικό εξυπακούεται, αλλά και νευρολόγο ακόμα και αγγειοχειρούργο.
Μαγνητικές, αξονικές, αγγειογραφίες, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Σας έχει τύχει να εύχεσαι οι εξετάσεις να δείξουν επιτέλους κάτι, να μην είναι πάλι καλές?
Ακούγεται παρανοικό. Αρχίζεις στο τέλος και αμφισβητείς τον εαυτό σου. Μήπως ψάχνω δικαιολογίες? Αλλά σε ποιον να ψάχνω δικαιολογίες? Αν ήθελα να το παίξω άρρωστος για να αναζητήσω κάποιου είδους προσοχή, δεν θα το έκανα στο τρέξιμο που είναι ένα μοναχικό χόμπι και κανείς δεν ασχολείται με μένα -έναν από τους χιλιάδες δρομείς που ζήτημα αν πάει με 5’00’’/χλμ-, αλλά σε τίποτα πιο σοβαρό. Ακόμα και αυτό το σκέφτηκα!
Δεν θέλω να γίνει ιατρικής φύσης αυτή η εξομολόγηση, οπότε επίτηδες δεν αναφέρονται τεχνικές λεπτομέρειες για την φύση του πόνου.
Καταλήγουμε με τον γιατρό που το συζητάμε, σε χειρουργείο.
Το μετεγχειρητικό διάστημα δύσκολο. Έμαθα σχεδόν να περπατάω από την αρχή. Η πρώτη απόπειρα τρεξίματος έγινε περίπου 2 μήνες μετά την επέμβαση.
Όμως είναι πολύ νωρίς για οποιοδήποτε συμπέρασμα, τα πρώτα ψευτοτρεξίματα είχαν αναμενόμενους μετεγχειρητικούς πόνους. Σταδιακά δυνάμωσα, ξαναβρήκα την φόρμα μου, άρχισα να τρέχω κανονικά. Ακόμα δεν ήξερα αν οι πόνοι που ένιωθα ήταν λόγω του χειρουργείου ή λόγω του χρόνιου προβλήματος το οποίο δεν διορθώθηκε. Το πήρα ζεστά, συμπλήρωνα το τρέξιμο με γυμναστήριο και κολυμβητήριο και γυμναστική στο σπίτι και τα πάντα όλα.
Ο πόνος όμως... είναι ακόμα εκεί. Ακόμα και μήνες μετά, που πλέον ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι κατάλοιπο του χειρουργείου.
Λιγότερος, λίγο διαφορετικός και σίγουρα πλέον πολύ πιο διαχειρίσιμος. Θα έλεγα η επέμβαση πέτυχε κατά 80%. Ή απέτυχε κατά ένα μέρος.
Ποτέ όμως από ότι φαίνεται δεν θα «τρέξω απλά». Είναι μάλλον κάποια ουτοπία. Θα μου μείνει παράπονο.
Ίσως απλά δεν είμαι φτιαγμένος για αυτό το πράγμα. Διάλεξα λάθος χόμπι να ερωτευτώ.
