Τι θα γινόταν όμως άραγε, αν μας προέτρεπαν να σταματήσουμε το τρέξιμο, όχι λόγω τραυματισμού, όχι λόγω lockdown, αλλά...αν μας πλήρωναν; Αν κάποιος μας έδινε...1.000.000 ευρώ, θα δεχόμασταν να σταματούσαμε για πάντα το τρέξιμο;
Θα πει κανείς, και ποιος θα πλήρωνε για κάτι τέτοιο; Ρητορική η ερώτηση, ρητορικό και το θέμα γενικότερα. Αλλά ας το αναλύσουμε.
Δεν χρειάζεται και πολλή εξήγηση. Η απάντηση είναι μία.
Κάποια πράγματα λοιπόν είναι ανεκτίμητης αξίας. Είναι Τρόπος Ζωής, δεν μετριούνται με το χρήμα, δεν ανταλλάσσονται με το χρήμα. Εφόσον κάποιος ζει για να τρέχει, εφόσον τρέχει για να ζει, γενικότερα αθλείται ακολουθώντας αυτή τη στάση ζωής, δεν θα συζητούσε να αλλάξει αυτό που τον έχει κάνει αυτό που είναι, οποιοδήποτε κι αν θα ήταν το αντάλλαγμα. Όπως θα υπέμενε στωικά την αποχή για λόγους υγείας, άλλο τόσο δεν θα χάριζε μία ημέρα από αυτά που κάνει, για λόγους σαν του ερωτήματος. Ο Τρόπος Ζωής δεν προδίδεται, δεν διαπραγματεύευται, δεν (ξε)πουλιέται.
Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι πάνω από το χρήμα πολυτιμότερη είναι η Υγεία, και χάρη στον αθλητισμό η συντριπτική πλειοψηφία όσων τον ακολουθούν, έχουν πετύχει να έχουν κατά κανόνα καλύτερη υγεία από τον μέσο πληθυσμό ιδίως από όσους κάνουν καθιστική ζωή, αλλά και βιολογική ηλικία που θα ζήλευαν αρκετοί μη αθλούμενοι νεότεροί τους.
Ο πραγματικός θησαυρός είναι αυτός!
