Ήταν Οκτώβριος του 2017 όταν γράφαμε το άρθρο "
Η μάστιγα των περιπατητών στους στίβους". Το κείμενο επιδοκιμάστηκε από την πλειοψηφία των αναγνωστών, δεν έλειψαν όμως και τα παράπονα για μη σεβασμό σε αθλούμενους.
Ο τίτλος ήταν χαρακτηριστικός για να δοθεί έμφαση, και όποιος θέλει να βγάζει ουσιαστικά συμπεράσματα, πρέπει να διαβάζει το περιεχόμενο που βέβαια δεν χωρά στον κάθε τίτλο, και κατόπιν να κρίνει.
Για όσους λοιπόν έχουν ενστάσεις, οφείλουμε μια διευκρίνιση.
Όπως γράφαμε και τότε, "Είτε κάποιος τρέχει γρήγορα, είτε τρέχει αργά, είτε περπατάει, κάνει άριστα και δεν θα πρέπει να κατηγορείται.". Πράγματι, κάθε αθλούμενος είναι αξιέπαινος, και κανένα λογαριασμό δεν χρωστά σε κανένα για το αν τρέχει με 3 λεπτά το χιλιόμετρο, ή αν περπατά με 10+'/χλμ.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο αθλούμενος ή ο αθλητής κλείνει με παρέες διαδρόμους, όταν τελειώνει την προπόνηση ή κάνει διάλειμμα και περιφέρεται άσκοπα, ή από λωρίδα σε λωρίδα. Αν το κάνει αυτό ένας ελίτ δρομέας που δεν τηρεί τους κανόνες, εμποδίζει πολύ περισσότερο από έναν κατά τον τίτλο «περιπατητή» εφόσον ο «περιπατητής» τηρεί τους κανόνες και άρα δεν εμποδίζει.
Ο περιπατητής που κινείται μόνος του στον πρώτο διάδρομο, εμποδίζει απειροελάχιστα και το μόνο που χρειάζεται από όσους τον προσπερνούν, είναι να κάνουν ένα βήμα δεξιά. Εννοείται πάντως ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στον τελευταίο ή προτελευταίο διάδρομο. Το μεγάλο πρόβλημα υπάρχει όταν κινείται σε παρέα και κλείνει διαδρόμους. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για δρομείς είτε αργούς είτε γρήγορους, αν τρέχουν σε παρέα και πιάνουν περισσότερες της μίας λωρίδας. Βέβαια σε τέτοια περίπτωση οι γρήγοροι περισσότερο εμποδίζουν τον εαυτό τους, καθώς για να προσπερνάνε αυτούς που τρέχουν κανονικά, θα πρέπει να κάνουν συνέχεια όλοι μαζί δεξιά.
Όλοι μας είμαστε «περιπατητές» αν δεν τηρούμε τους κανόνες, είτε είμαστε ελίτ, είτε φτασμένοι δρομείς, είτε αθλούμενοι, είτε είμαστε πολίτες που απλά περπατάμε, αλλά σε οποιαδήποτε από αυτές τις περιπτώσεις, το κάνουμε σαν να είναι το στάδιο δικό μας.
