Σαρακατσάνος στη καταγωγή αλλά όταν πήρε τα βουνά ήταν 71 ετών. Από τα 3 λεωφορεία την ημέρα και τα 90 μπάνια το χρόνο, στον ποδαρόδρομο και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που τον έφεραν στον Μαραθώνιο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

Ίσως κι ένα αποκούμπι να ξεχάσει τον άδικο χαμό της δίδυμης αδελφής του. Μια σχέση αδελφική, φιλική, συντροφική, σε μια ζωή όπου βρήκε την ηρεμία, την αγάπη και την ζεστασιά. Ζούσαν μαζί στη Τούμπα κι αυτή του έλεγε, πειράζοντας τον, πως το τρέξιμο θα τον πεθάνει μια μέρα.

“…Νόμιζε πως με κούραζε, ενώ εμένα μ’ ευχαριστούσε. Τελικά έφυγε η Άννα πρώτη.  Μπορεί εγώ να έκανα χιλιόμετρα, αλλά η αδελφή μου ήταν η καταπονημένη. Είχε σπουδάσει πατρονίστ- μοντελίστ, περιζήτητη, πολλά ταξίδια, ορθοστασία… Ένα πνευμονικό οίδημα… τρεις μέρες εντατική… κι ένα βράδυ έφυγε…”

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Η συζήτηση με τον Νίκο Μπάρμπα, τον 77χρονο Μαραθωνοδρόμο, άρχισε μ’ αυτό το συγκινητικό μονόλογο, αλλά οι δρόμοι αντοχής φαίνεται πως είναι η αντίδρασή του και κατά κάποιο τρόπο αφιερωμένοι στον πόνο που προσπαθεί να ξεπεράσει.

“Ναι. Ο αγώνας ήταν αφιερωμένος στην αδελφή μου. Αυτός ήταν ο 4ος Μαραθώνιος Πέλλα – Θεσσαλονίκη..”

Η απορία εύλογη. Από πιο ήρεμες καταστάσεις με μπάνια στη “μύτη” της Επανομής στον ” ποταμό”, στα 42 χλμ. τρέξιμο, προσπάθεια, κούραση, καταπόνηση και πρόκληση ο τερματισμός. Πως έγινε αυτή η στροφή;

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

“…Ήταν Οκτώβριος. Ήμουν σε ένα λεωφορείο, επέστρεφα σπίτι μετά το μπάνιο στην Επανομή… βλέπω δύο γυναίκες με αθλητική περιβολή και τον αριθμό (bip number) καρφιτσωμένο. Τις ρώτησα.. μου είπαν πως πήγαιναν να τρέξουν στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης. Τι είναι αυτό, ρώτησα. Εννοούσαν τα 5χλμ. τις ξαναρώτησα αν εγώ μπορώ να τρέξω, αν πρέπει να αποταθώ σε κάποιον. Δύσκολα μου λένε γιατί πρέπει να έχω αριθμό. Το σκέφθηκα σ όλη τη διαδρομή, μ’ έτρωγε να δοκιμάσω.  Έβλεπα εύκολα τα 5χλμ. Τελικά κατέβηκα μαζί τους κάπου στη Βασ. Όλγας…”

ΜΕ ΣΚΑΡΠΙΝΙ ΚΑΙ ΜΠΟΥΦΑΝ

“… έφθασα στην εκκίνηση. Είχε νυχτώσει. Δεν ήξερα κάν τον αγώνα, ούτε την διαδρομή. Με σκαρπίνι, μπουφάν και χωρίς αριθμό. Με γνώρισε ο αντιδήμαρχος Γιώργος Αρβανίτης, μου έδωσε μια φανέλα. Έτρεξα, έκανα κάπου 45′, ούτε θυμάμαι καλά, αλλά τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα που ούτε μ ένοιαζε ο χρόνος. Έτρεχα μαζί με άλλους χιλιάδες. Ήταν πρωτόγνωρο και απότομο για μένα… Μετά βλέπω να δίνουν μετάλλια… Πλησιάζει.. Ένας ψηλός ετοιμάζεται  να μου φορέσει μετάλλιο, ρωτώντας με ποιο νούμερο έχω.. Δέν έχω νούμερο του απαντώ… Λυπάμαι μου λέει αλλά δεν γίνεται…. Άρχισα να απομακρύνομαι απογοητευμένος. Πίσω μου έγινε μια μικρή σύσκεψη. Ο ψηλός με φώναξε, έτρεξε, με αγκάλιασε και μου πέρασε στο λαιμό το μετάλλιο… Συγκινήθηκα, έκλαψα…””

ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥ

Και κάπως έτσι, μ αυτόν τον περιπετειώδη τρόπο ξεκίνησε να τρώει κάθε μέρα το ” φαγητό ” του.

Για πλάκα τώρα τρέχει 10χλμ. δεν υπάρχει μέρα που να την αφήνει να  περάσει χωρίς να δημιουργήσει μέσα του την μαγιά για την ευχαρίστησή του, την φυσική του κατάσταση στα επίπεδα της ευεξίας. Τρέχει στο βουνό, ανηφόρες, κατηφόρες…

Κουράζεσαι κάποια στιγμή;

“… Μόνο το πρωί! Όταν πάω να σηκωθώ νοιώθω μια κούραση. Αλλά είναι πρόσκαιρη. Με λίγη γυμναστική επανέρχομαι. Το Σέιχ Σου είναι από τις αγαπημένες μου διαδρομές. Είσαι μέσα στη φύση. Είδα φίδια, αγριογούρουνα… Μιλάω με κόσμο που συναντάω μέσα στα μονοπάτια. Με ξέρουν όλοι. Ειδικά οι νέοι μ αγαπάνε, με χαιρετάει…”

ΤΟ ΠΙΕΣΟΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ

Ο Νίκος Μπάρμπας έχει τα δικά του βοηθήματα για το δρόμο. Πιο παραδοσιακά. Στην ερώτηση πως του φάνηκε ο αγώνας, έχει απάντηση με χιούμορ.

“… Μπορούσα να πάω καλύτερα. Αν είχα πιεσόμετρο… κάποια στιγμή ήθελα να δω που είμαι. Αν μπορούσα να αυξήσω ταχύτητα ή να κάτσω στ’ αυγά μου. Είχα νερό από το σπίτι… και μερικούς ξηρούς καρπούς. Στο δρόμο πήρα άλλο ένα μπουκαλάκι νερό. Σε κάποιο σταθμό μου έδωσαν ένα μπουκάλι που έμοιαζε να είχε οινόπνευμα μέσα (ισοτονικό Powerade). Το δοκίμασα…Ήπια 2-3 γουλιές και τ άφησα! Τίποτε άλλο…”

Ο Νίκος Μπάρμπας  με καταγωγή από το Περτούλι Τρικάλων,  γεννήθηκε στη Μαυρούδα Σοχού. Οικογένεια 7μελής (5 αδέλφια, 3 αγόρια και 2 κορίτσια). Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 12 χρονών. Σπούδασε στον Ευκλείδη, μπήκε στον ΟΤΕ ως τεχνικός. Τώρα είναι συνταξιούχος, νηστεύει 200 μέρες το χρόνο, κινείται μεταξύ Τούμπας – Καυτανζογλείου με τις ανηφοριές του Σέιχ Σου να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του, δεν οδηγεί, κάνει μια ώρα γυμναστική, λίγο μασάζ στις κλειδώσεις του, κοιμάται αργά γιατί έτσι του αρέσει και μαζί με τον φίλο του Δημήτρη Καμπούρη, τον δάσκαλο,  προετοιμάζεται για να διατηρήσει τον τίτλο του στην κατηγορία 75+, στον 11ο Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης – ZeniΘ στις 21 Οκτωβρίου….

Εκεί πού άρχισαν όλα….



https://atgm.gr/