ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΧΛΙΑΝΙΤΗΣ: ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΕ ΟΤΑΝ ΝΟΜΙΣΕ ΟΤΙ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ
Οι ιστορίες σε έναν Μαραθώνιο Αγώνα είναι πολλές. Μόνο ο κάθε ένας και η κάθε μία μαραθωνοδρόμος ξεχωριστά, γνωρίζει το κάθε μέτρο από τα 42χλμ, το πόσο έχει χωρέσει στο μυαλό η διαδρομή, την τακτική μέχρι τα πρώτα 10χλμ, μέχρι τα μισά της απόστασης και τα τελευταία χιλιόμετρα, τις δυνάμεις που δαπανούνται, την αυτοσυντήρηση, το -χωρίς πάτο- βαρέλι της υπομονής, τα αποθέματα νοοτροπίας, τις φωνές που έρχονται και ξανάρχονται στο νου. Μικρές ιστορίες βγαλμένες από πραγματικότητα και από φαντασιώσεις, μέτρα, δεκάδες μέτρα, χιλιόμετρα, οι σταθμοί ανεφοδιασμού, το ποιό το πότε το γιατί του κάθε πάγκου, το ρολόι, ο χρόνος, τα παπούτσια, οι πόνοι, η αμφιβολία, η προπόνηση, η μοναξιά, ο φόβος του πισωγυρίσματος και.. και.. και μετά η τελική ευθεία, στο βάθος οι σημαίες, τα χειροκροτήματα που πληθαίνουν, το τελευταίο χιλιόμετρο….
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ
Εδώ ακριβώς είμαστε… Στο τελευταίο χιλιόμετρο.
Δεν γνωρίζω αν ο Κώστας Μουχλιανίτης μπήκε στα όσα περιγράφω παραπάνω ή σε άλλες παραμέτρους του δικού του, στο μυαλό, αγώνα, αλλά το σίγουρο είναι ότι στο 40ο χλμ., μπαίνοντας στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης κοίταξε το ρολόι του…. 3 ώρες και 21’… εξαιρετικός χρόνος για έναν 40άρη που πριν δύο χρόνια άρχισε να τρέχει συστηματικά και έβαλε στο μυαλό του τη συμμετοχή σε Μαραθώνιο Δρόμο…
“Είδα τον Λευκό Πύργο μπαίνοντας στη Λεωφόρο Νίκης αλλά ταυτόχρονα αυξήθηκαν οι παλμοί μου, ένοιωσα μια ζαλάδα, ναυτία, … είδα μια αψίδα, κόσμο δεξιά κι αριστερά, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν, από σταδιακά έγινε έντονη αυτή η αδυναμία… Λίγα μέτρα ακόμη… πέρασα την αψίδα και κατέρρευσα…
Ένας διασώστης ήταν συνεχώς σκυμμένος πάνω μου, κάποια στιγμή μου είπε αν ήθελα να με βοηθήσει να σηκωθώ και να με συνοδεύσει μέχρι τον τερματισμό! Λίγα μέτρα απέμειναν… μου είπε!!
Τότε κατάλαβα πως δεν είχα τερματίσει….”
ΓΙΑ 1195 ΜΕΤΡΑ….. ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ
Σκληρό συναίσθημα για μαραθωνοδρόμο που έκανε 41000 μέτρα και ήθελε άλλα 1195 μέτρα για να τερματίσει, αλλά κυρίως νομίζοντας ότι τερμάτισε άφησε τον εαυτό του ανεξέλεγκτο στην κραυγή του σώματος, στο ανυπέρβλητο σημείο των δυνάμεών του.
Τα υπόλοιπα έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα . Το ΕΚΑΒ εμφανίσθηκε ως δια μαγείας, σαν να προσγειώθηκε από αέρος στη Λεωφόρο Νίκης, ο Κώστας Μουχλιανίτης τα ζούσε σαν όνειρο. Στο νοσοκομείο “Παπαγεωργίου” επιβεβαιώθηκε η εξάντλησή του, σε οριακό σημείο δεν έχασε τις αισθήσεις του, αλλά το έντονο στρες του μυοκαρδίου έφερε αύξηση της τροπονίνης. Το ειδικό test δεν έδειξε κάτι το ανησυχητικό, προληπτικές εξετάσεις, καρδιογράφημα που βρήκε φυσιολογική λειτουργία καρδιάς και εξιτήριο την επόμενη μέρα. Πρωτομαγιά!
ΕΒΑΛΕ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΔΙΣΑΚΙ
Κάτι που θα θυμάται σίγουρα. Όταν μιλήσαμε, 10 μέρες μετά το συμβάν, είχε κάνει αποτίμηση του αγώνα του, ήταν ήρεμος και μάλιστα τον πετύχαμε μετά την ολοκλήρωση προπόνησης 10χλμ. στις ανηφοριές του Υμηττού!!
ΠΟΙΟ ΘΕΜΑ; ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΕ ΛΙΓΟ!
“Ναι, πήγαινα για καλό χρόνο, είχα βάλει σκοπό να τρέξω στον Διεθνή Μαραθώνιο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Κάτι δεν πήγε καλά στο τέλος. Έπρεπε να μειώσω κατά 3 με 4 δευτερόλεπτα το χιλιόμετρο… γύρω στο 4′.53”. Όλα καλά όμως. Φυσικά και δεν σκέφτομαι κάτι αρνητικά. Είναι κάτι που συμβαίνει σε μαραθωνοδρόμους συχνά, να νιώθουν εξάντληση. Μου το εξήγησαν και οι γιατροί στο νοσοκομείο και οι εξετάσεις που δεν έδειξαν κάτι το ανησυχητικό το επιβεβαίωσαν. Συνεχίζω τις προπονήσεις, έχω πρόγραμμα, μάλιστα σήμερα έκανα 10χλμ στον Υμηττό και φυσικά σκέφτομαι να τελειώσω αυτό που δεν τελείωσα, τη διαδρομή Πέλλα- Θεσσαλονίκη του χρόνου… στον 18ο Διεθνή Μαραθώνιο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ – bwin”
Ο Κώστας Μουχλιανίτης ασκεί την νομική στην Αθήνα, προπονείται με τον Γιάννη Βαφειάδη της ομαδας VG Distance Runners και ανήκει στους δρομείς που η αναποδιά ή το πρόβλημα της στιγμής ή το αρνητικό, το κάνουν θετικό, μάθημα και δύναμη για τον επόμενο αγώνα…
Καλή συνέχεια φίλε…
Του Μιχάλη Μελισσίδη
https://atgm.gr/
