* φωτογραφία αρχείου
Η Κατάκτηση του ασφαλούς
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΖΙΩΓΑ
Παρατηρώντας μακροσκοπικά τις ψυχικές διακυμάνσεις ενός δρομέα, μάλλον θα χρειάζονταν όλα τα επίθετα του ελληνικού λεξιλογίου για να τις περιγράψει κανείς. Άνθρωποι που αποφασίζουν να βάλουν τέλος στις καταχρήσεις της γήινης ζωής και να στραφούν στο ελιξίριο της μακροζωίας (διατροφή- άσκηση;;), άνθρωποι που αποζητούν το αντίδοτο της μοναξιάς τους εντασσόμενοι σε δρομικές ομάδες, αλλά και την αποτοξίνωση από τον κοσμοπολιτισμό τους, προσπαθώντας να τα ξαναβρούν με το εγκαταλελειμμένο τους εγώ, άνθρωποι που διεκδικούν τη ζωή που δεν έζησαν σε επιδόσεις και διακρίσεις κι άλλοι πάλι, που κάποιος άλλος τους το επέβαλλε, ως συμπλήρωμα θεραπείας.
Ο καθένας για τα δικά του κίνητρα πορεύεται, άλλωστε κάθε κίνητρο προϋποθέτει πόνο, πειθαρχία, πίστη και πείσμα, τα τέσσερα –π- όπως λέω, αυτά τα πολυειπωμένα συστατικά που αποτελούν τις συμβουλές έκαστου στο είδος του.
Και σ’ αυτήν την πορεία παρεισφρύουν ανεξέλεγκτα πολλαπλές μίξεις συναισθημάτων με τέτοια ταχύτητα, συχνότητα και βαθμό που πραγματικά απορείς πού τα είχες κρυμμένα όλα αυτά και πώς γίνεται μέσα σε μία μόνο προπόνηση να νιώσεις κάθε πόρο του δέρματός σου να ριγεί από ενθουσιασμό και κάθε ρυτίδα του προσώπου σου να ξυπνά από απογοήτευση. Η κάθε σου μέρα είναι διαφορετική, η κάθε χρονιά ακόμη περισσότερο και η κάθε πενταετία, σε κάνει έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο που άλλοτε θυμίζει κι άλλοτε όχι, τον άνθρωπο που γεννήθηκες.
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι είσαι τόσο κοντά στην κατάκτηση του στόχου σου κι άλλες πάλι τόσο μακριά, υπάρχουν φορές που ξυπνάς τραγουδώντας κι άλλες πάλι που θέλεις να μην κουνηθείς για όλη την ημέρα, απομυθοποιώντας εκείνο που μέχρι χθες το βράδυ φάνταζε όνειρο. Πλανιέσαι ανάμεσα στη θέληση και την άρνηση, ανάμεσα στο ξεβόλεμα και το βόλεμα.
Υπάρχουν κι εκείνες οι πολύ καλές στιγμές!! Είναι εκείνες που κρατάς το όνειρό σου στο χέρι !! Είναι εκείνες που κατάφερες να αφήσεις στην άκρη τις αναστέλλουσες συνήθειές σου, που κατοχύρωσες την επίτευξη μιας δρομικής απόστασης, από τη διεκπεραίωση αυτή καθεαυτή ως και τη διάκριση, που πέτυχες να ενταχθείς σε ένα νέο κοινωνικό σύνολο ή που ξανασυστήθηκες επιτέλους στον παραμελημένο σου εαυτό. Και, τώρα, μπορείς να νιώθεις ασφαλής… «Ναι ρε φίλε, το πέτυχα, να πλύνω τα παπούτσια να τα βάλω στο κουτί - στην ντουλάπα … να μη ξαναβάλω ξυπνητήρι, να μη ξαναυποταχθώ σε χρονόμετρο, να μη προγραμματίζω την κάθε μπουκιά που θα φάω, να μη με νοιάζει αν βρέχει ή αν έχει καύσωνα! Τέλεια!… Βαρέθηκα τον πόνο και τον ανταγωνισμό, κουράστηκα από τα καλούπια και τα πρωτόκολλα! ας χαλαρώσω λίγο!» Όλες οι σκέψεις ένα μεγάλο ΔΕΝ. Και εκεί που χαλαρώνεις, χάνεις σιγά σιγά το πρωινό σου χαμόγελο, την περδικόστηθη διάθεση που συνόδευε την επιτυχία σου, χάνεις το αίσθημα του παντοδύναμου, η μέρα σου κυλάει μέσα σε υποχρεώσεις εξαναγκαστικές κι αδιάφορες, το μέσα σου αρχίζει να διαμαρτύρεται από την άρνηση και να σου ζητά και πάλι την κατάφαση και την επιθυμία.
Είναι γιατί τότε πια, παύεις να νιώθεις ασφαλής. Γιατί η ασφάλειά σου είναι συνυφασμένη με τη συνεχή της διεκδίκηση κι όχι με την απόκτηση της. Ο συνεχής αγώνας είναι αυτός που σε κρατά σε εγρήγορση.
Και είναι τότε που αρχίζεις να αποζητάς, πλέον, εκείνο το κράμα των συναισθημάτων μίσους - αγάπης, απέχθειας - λατρείας. Είναι τότε που αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με όλα εκείνα τα «απεχθή» πρωτόκολλα, αλλά και να τιμάς εκείνο το χρονόμετρο που κάποια στιγμή θέλησες να σπάσεις. Και ανοίγεις το κουτί των παπουτσιών, και χαϊδεύεις ξανά τη δρομική σου μπλούζα και κοιτάς ξανά τον ουρανό να δεις τις διαθέσεις του. . .
Ας μη γελιόμαστε ...στη ζωή, αν δεν έχεις τους δικούς σου στόχους, θα είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις για λογαριασμό των στόχων κάποιου άλλου …
Χάρυ Τρούμαν, Αμερικανός Πρόεδρος)
Ιωάννα Ζιώγα
