ROUT 2016: Ένα ταξίδι εμπειριών. Ένα βιωματικό ταξίδι γεμάτο εικόνες και συναισθήματα

http://forum.runningnews.gr/topic.asp?TOPIC_ID=14645&whichpage=2

(εδώ μπορείτε να βρείτε πολλές ακόμη περιγραφές του Μανώλη, και άλλων αθλητών: Race Reports )


----


«Μην αφήνεις άλλους να φτιάχνουν τα δικά σου όρια. Εσύ θα τα ανακαλύψεις και αυτά που θα βρεις αποτελούν την επόμενή σου πρόκληση».


ROUT 2016: Ένα ταξίδι εμπειριών


Δεν είναι αγώνας. Είναι βιωματικό ταξίδι γεμάτο εικόνες και συναισθήματα. Και για να αποτυπώσω σε κείμενο ένα μικρό μέρος αυτών που βίωσα θα προσπαθήσω να χωρίσω το ROUT σε κάποιες «ενότητες»…


Εκκίνηση

Ξεκίνησε για μένα 5 χρόνια πριν όταν σε μια δρομική συνάντηση φίλων σε ταβερνείο κάθησε δίπλα μου κάποιος που πριν λίγες μέρες είχε τερματίσει το ROUT του 2011. Ετοιμαζόμουνα τότε για το 10άρι της Κλασικής και στο άκουσμα των χαρακτηριστικών του αγώνα που μόλις είχε βγάλει αυτός…σκέφτηκα αν τα εννοούσε αυτά που έλεγε ή απλά ήταν…από άλλον πλανήτη! Ο συγκεκριμένος δρομέας – που ακούει και στο ψευδώνυμο «Φάντασμα» - χωρίς να το ξέρει τότε αποτέλεσε τη βασικότερή μου έμπνευση για να βρεθώ το παγωμένο πρωινό της 21ης Οκτωβρίου στο δασικό χωριό της Χαϊντού μαζί με άλλους 184 τρελούς, στην εκκίνηση του απαιτητικότερου αγώνα βουνού της χώρας που ξετυλίγεται μέσα στα αχανή δάση της Ροδόπης.


Για να στηθώ όμως στην αφετηρία έπρεπε πρώτα να μπει πολύ νερό στο αυλάκι. Από τα πρώτα δειλά βήματα στα διάφορα Αλσύλια και τους μικρούς ορεινούς αγώνες, σε πιο απαιτητικά εδάφη στον Υμηττό, στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα. Οι αποστάσεις αυξάνονταν και μαζί συσσωρεύονταν και η εμπειρία. Χιλιόμετρα σε εκπληκτικά μονοπάτια, μόνος ή με καλή παρέα, αξημέρωτες ώρες ή κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Και κάποια στιγμή άρχισε να ωριμάζει η εικόνα του ROUT στο μυαλό μου: «λες να μπορώ;» σκεφτόμουνα κάποιες στιγμές… Τέτοιους αγώνες τους δουλεύεις πρώτα στο μυαλό και μετά προπονείς και το σώμα. Αν δεν έχει δουλευτεί το ψυχολογικό κομμάτι μαζί με το σωματικό, τότε η αφετηρία μπορεί ακόμα να περιμένει…


Δοκιμές του εξοπλισμού, κόντρα δοκιμές και…ξανά από την αρχή. Το σακίδιο έπρεπε να γίνει «δεύτερο δέρμα» πάνω μου, να βελτιώσω την ικανότητά μου να τρώω και να πίνω πάνω στην κίνηση του αγώνα. Να μάθω να χειρίζομαι τα μπατόν, τους φακούς κεφαλής και ότι άλλο θα μου ήταν χρήσιμο έτσι ώστε να αυξήσω τις πιθανότητες να τερματίσω στον αγώνα αυτόν. Και να που ήρθε η στιγμή να βρίσκομαι και εγώ πίσω από τη γραμμή εκκίνησης ανάμεσα σε πολύπειρους δρομείς που στα μάτια τους καθρεφτίζεται όλη η Ροδόπη, κάτι που με έκανε να σκεφτώ για το αν είμαι τελικά σίγουρος για αυτό που πάω να κάνω. «Εδώ που φτάσαμε τώρα δεν υπάρχει επιστροφή» σκέφτηκα και με τον ήχο των κουδουνιών να οδηγεί το κύμα των δρομέων, ακριβώς στις 06:00 ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι με απρόβλεπτο τέλος. Ησυχία στα πρώτα χιλιόμετρα…ελάχιστες κουβέντες ανταλλάσονταν μεταξύ των δρομέων – ο καθένας συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει…δεν υπήρχε χώρος για πολλά χαχανίσματα! Τα πρώτα χιλιόμετρα κυλάνε ήσυχα σε έναν κατηφορικό χωματόδρομο και μετά το ποτάμι των δρομέων μπαίνει σε ένα καταπληκτικό, κατηφορικό μονοπάτι που οδηγεί σε ένα από τα τόσα πολλά ρέματα που θα περάσουμε στη συνέχεια του αγώνα.



Ομορφιά

Η πένα μου πολύ φτωχή στο να περιγράψει την ομορφιά των δασών της Ροδόπης. Πυκνά και ατελείωτα, κυμματίζουν στις λοφοπλαγιές μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμα. Τεράστια δέντρα παραχωρούν ένα μικρό κομμάτι γης για να περάσει το μονοπάτι που διασχίζουν οι δρομείς. Όλες οι αποχρώσεις του πράσινου εναλλάσονται με τα χρυσοκίτρινα αλλά και κόκκινα φύλλα που στρώνουν χαλιά πάνω στο μονοπάτι δημιουργώντας μια πανδαισία φθινοπωρινού σκηνικού!


Το νερό αποτελεί ένα βασικό στοιχείο του αγώνα. Η διαδρομή περνάει ατελείωτες φορές πάνω από μικρά πέτρινα γεφύρια, απλές κορμο-γέφυρες ή και μέσα από το ίδιο το νερό των χειμάρων. Ο θόρυβος του τρεχούμενου νερού συντροφεύει τους δρομείς για αμέτρητες ώρες!


Η Φύση σε όλο το μεγαλείο της, ήρεμη και ταυτόχρονα δυνατή, προκαλεί τους οδοιπόρους να τη γευτούν για 168 ολόκληρα χιλιόμετρα…



Διαδρομή

Αυτός που θα προσπαθήσει για πρώτη φορά να διασχίσει τα μονοπάτια του ROUT μην ξεγελαστεί από τη γενική εντύπωση που έχει δημιουργηθεί ότι ο αγώνας είναι απόλυτα «τρεξιματικός» σε σχέση με άλλους ορεινούς αγώνες. Είναι γεγονός ότι το 1/3 της απόστασης καλύπτεται από χωματόδρομους ενώ υπάρχουν και οι βατοί «μονοπατόδρομοι» και γενικότερα ομαλά κομμάτια μονοπατιού που αποτελούν μια δρομική απόλαυση! Η διαδρομή όμως κρύβει και πολλά τεχνικά σημεία που σε συνδυασμό με τη κούραση και τη νύχτα, αποτελούν πραγματικές παγίδες!



Τα στρωμένα φύλλα κρύβουν συνήθως άγνωστα σημεία από κάτω τους: περίεργες ανωμαλίες και λακούβες, πέτρες που δε φαίνονται. Οι πέτρες και τα ξύλα κοντά στις ρεματιές γλιστράνε σα σαπούνι, λόγω της υγρασίας. Αν βρέχει πολλά σημεία των μονοπατιών μπορεί να γίνουν λασπουριό με πέτρες που μετατρέπονται σε σωστό κίνδυνο!


Πριν το σημείο ελέγχου «Πυραμίδα» που βρίσκεται στη μέση της διαδρομής και στο ψηλότερο υψομετρικό του αγώνα, το μονοπάτι έχει ιδιαίτερα έντονη ρύση προς τα αριστερά και προς την πολύ απότομη χωμάτινη πλαγιά. Πολύ εύκολα κάποιο πόδι φεύγει προς το κενό με απρόβλεπτες συνέπειες. Αμέσως μετά την Πυραμίδα ξεκινάει ένα έντονα τεχνικό και κατηφορικό μονοπάτι με δύσκολα πατήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των δρομέων θα περάσει από αυτό το σημείο το βράδυ, κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα! Δύσκολα κομμάτια υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή αλλά αυτά που βρίσκονται πλέον μετά το 100ο χιλιόμετρο δοκιμάζουν τις αντοχές στο έπακρο: πολλά σημεία μέσα στο Μέγα Ρέμα, μεταξύ Τσατάκι και Ζαρκαδιάς, πηγαίνοντας από το Θεολόγο στο Λειβαδίτη…


Η διαδρομή είναι πάντως εντυπωσιακά πολυποίκιλη διαθέτοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός ιδιαίτερα απαιτητικού αγώνα ορεινού τρεξίματος. Οι απότομες ανηφόρες της Οξιάς και του Θεολόγου περιμένουν επίσης τους κουρασμένους αθλητές που έχουν πάρει το «δρόμο της επιστροφής» από το σταθμό της Ζαρκαδιάς προς το Δασικό Χωριό, για να τους παιδέψουν όσο δεν πάει!


Ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή χρειάζεται όταν το μονοπάτι πλησιάζει επικίνδυνα στις παρυφές κάποιων βάραθρων, κάτι που γίνεται αρκετές φορές και μέσα στη νύχτα. Οποιοδήποτε παραπάτημα εκεί μπορεί να αποβεί απολύτως μοιραίο!



Απομόνωση


Ένα χαρακτηριστικό του αγώνα είναι η ουσιαστικά ΑΠΟΛΥΤΗ απομόνωσή του με άλλα στοιχεία που θα υποδήλωναν ανθρώπινη παρουσία! Μόνο ένας σταθμός βρίσκεται στη μέση ενός μικρού χωριού («Πρασινάδα»), ενώ όλοι οι υπόλοιποι σταθμοί καθώς και τα διάφορα «σημεία ελέγχου» (CPs – Check Points) βρίσκονται διάσπαρτα στη μέση του πουθενά!


Οι σταθμοί ανεφοδιασμού μόλις 6 (για την ακρίβεια 4 όπου δύο από αυτούς, τους βρίσκουν οι δρομείς και στην επιστροφή, Ζαρκαδιά και Πρασινάδα). Το καθεστώς ημιαυτονομίας πρέπει να θεωρείται δεδομένο οπότε τα πράγματα στο σακίδιο πρέπει να είναι ικανά να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες για πολύωρα τρεξίματα μεταξύ των σταθμών, είτε σε υγρά είτε σε τροφή. Μάλιστα η απόσταση μεταξύ των σταθμών της «Γιουμουρλούς» και της «Ζαρκαδιάς2» ακουμπάει τα 37 χιλιόμετρα (!) όπου για μένα βγήκαν αποκλειστικά μέσα στη βαθειά νύχτα και χωρίς καμία επαφή με άλλον αθλητή εκτός από μία περίπτωση.


Το αίσθημα της απομόνωσης μεγιστοποιείται κατά τη διάρκεια της νύχτας! Για 13+ ώρες που είχα το φακό ενεργοποιημένο έτρεχα μόνος μου με ελάχιστες εξαιρέσεις μεταξύ Ζαρκαδιάς και Πρασινάδας. Εγώ, ο φακός και το μονοπάτι μου να με ταξιδεύουν σε μαγικούς κόσμους ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης! Όχι μόνο δεν αποζητούσα εκείνη τη στιγμή τη συντροφιά κάποιου συνδρομέα αλλά αντίθετα προτιμούσα που ήμουνα μόνος μου, στο δικό μου ρυθμό και με πολλές σκέψεις να αποτελούν την παρέα μου, ανάκατες μαζί με τους ήχους του δάσους! Δε φοβόμουν τα «θηρία», άλλωστε το μόνο πραγματικό θηρίο εκεί μέσα είμαστε εμείς οι άνθρωποι που ενοχλούμε με το πέρασμά μας την ομαλή ζωή του Δάσους!
Και όσο μέσα στη νύχτα συνέχιζα να διασχίζω τις ατελείωτες δασωμένες πλαγιές της Ροδόπης στο μυαλό μου ερχόταν ξανά και ξανά κάτι που είχε γράψει στο παρελθόν αυτός που κυρίως με είχε εμπνεύσει για το συγκεκριμένο αγώνα:


«Καλοί οι χρόνοι, τα ρεκόρ και οι νίκες. Αν είναι να έρθουν, ας έρθουν. Καλοδεχούμενα. Αυτοί οι αγώνες όμως έχουν άλλο σκοπό. Ή μάλλον έχουν το σκοπό που τους δίνουμε εμείς με την συμμετοχή μας. Το βίωμα εμπειριών που λείπουν από την απλή αστική ζωή μας όπου αρχέγονα ένστικτα ξυπνούν και μας καλούν να ΖΗΣΟΥΜΕ» Τάκης -Fantasma- Τσογκαράκης



Τροφοδοσία

Κρίσιμης σημασίας για τόσο μεγάλη απόσταση! Παρόλο που κύρια πηγή ενέργειάς μου ήταν το ζαχαρόνερο μαζί με τζελς και ενεργειακές μπάρες, και στους 6 σταθμούς έτρωσα κάμποσο με έμφαση στο ψωμί, στα μακαρόνια και βέβαια στις ωραίες σούπες που δίνανε. Ειδικά η σούπα – που για πρώτη φορά δοκιμάζω σε αγώνα - μου «έφτιαχνε» το στομάχι!


Για πρώτη φορά σε αγώνα διαπίστωσα τη σημασία του κανονικού φαγητού! Στο σταθμό Πρασινάδα2, στο 141ο χιλιόμετρο, παρόλη τη συνεχή πρόσληψη εύπεπτης ενέργειας καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, το στομάχι διαμαρτυρόταν για το «κενό» και ήθελε να επεξεργαστεί κανονική τροφή δημιουργόντας μου το αίσθημα της πείνας! Όταν σε εκείνο το σταθμό έφαγα μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού (σούπα & μακαρόνια αλλά και χαλβά για…επιδόρπιο :), ηρέμησε και με άφησε ήσυχο για αρκετή ώρα μετά!


Αυτό που δεν πρόσεξα ήταν η ενυδάτωσή μου, πίνοντας λιγότερο νερό από όσο θα έπρεπε… Ειδικά μεταξύ της Ζαρκαδιάς και του Κρούσοβου, έπαθα αφυδάτωση, έχοντας ξεμείνει από νερό σε όλα τα φλασκιά του σακιδίου μου και ευτυχώς βρέθηκε ένα ρέμα στο 68 (3 μόλις χιλιόμετρα από το Κρούσοβο και μπόρεσα και αναπλήρωσα κάπως πριν φτάσω στο σταθμό. Παρόλο που η διαδρομή σε φέρνει σε επαφή αρκετές φορές με τρεχούμενο νερό, σε μερικά κομμάτια της τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όπως για παράδειγμα μεταξύ των σταθμών Κρούσοβο, Γιουμουρλούς και Ζαρκαδιάς2. Γενικά ο μεγάλος κύκλος της διαδρομής που ορίζεται μεταξύ των σταθμών Ζαρκαδιάς1 και Ζαρκαδιάς2 (που είναι 86 ολόκληρα χιλιόμετρα…ένας μεγάλος αγώνας βουνού δηλαδή από μόνος του!) δεν έχει συχνή πρόσβαση στο νερό όπως το υπόλοιπο κομμάτι του αγώνα. Για αυτό καλό είναι ο δρομέας να φεύγει πάντα πολύ καλά φορτωμένος με υγρά από κάθε σταθμό ενώ μπορεί να εκμεταλλεύεται και το νερό που μερικές φορές προσφέρεται σε κάποια ενδιάμεσα CPs.



Διαχείριση δυνάμεων


Το «Α & Ω» του αγώνα! Είσαι καλά προπονημένος, έχεις τόσα και τόσα χιλιόμετρα στα πόδια σου και ξεκινάς με 7 χιλιόμετρα κατηφορικού χωματόδρομου, ενώ η διαδρομή σύντομα ρίχνει στο παιχνίδι και πολλά έντονα κατηφορικά μονοπάτια μοναδικής ομορφιάς. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κάποιος και να το σανιδώσει από την αρχή του αγώνα! Αυτό θα ήταν απόλυτα καταστροφικό και δεν είναι τυχαίο που με την εκκίνηση του αγώνα οι εικόνα των δρομέων που πηγαίνουν με ρυθμό…χελώνας, είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό! Σε τέτοιας απόστασης και διάρκειας διαδρομές δεν πρέπει για το μεγαλύτερο κομμάτι τους να αισθάνεσαι ότι ζορίζεις τις αναπνοές ή τα πόδια, είτε στις ανηφόρες είτε στα κατηφορικά τμήματα.



Στην πρώτη μου επαφή με αγώνα τέτοιας διάρκειας έκανα πολλά, θεμελιώδη, παιδαριώδη λάθη στη διαχείριση των δυνάμεών μου! Παρόλο που πήγαινα τις πρώτες ώρες με ένα νωχελικό ρυθμό, κάποια στιγμή άρχισα να παρασύρομαι από συνδρομείς και ξεκίνησε ένα «παιχνίδι» αλλαγής ρυθμού και προτεραιοτήτων! Ξέχασα ότι θα έπρεπε να έχω απολύτως ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΡΥΘΜΟ και να μην επηρρεάζομαι από κανέναν άλλο. Αγνόησα επίσης την απαράβατη αρχή του ROUT: ο αγώνας ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΤΟ 127 χιλιόμετρο!!! Στην Πυραμίδα έφτασα 1 ολόκληρη ώρα πριν και από τα πιο τρελά χρονικά πλάνα που είχα σκεφτεί. Και αντί να συνειδητοποιήσω αυτό το λάθος και να τραβήξω «χειρόφρενο» αλλαζονικές σκέψεις άρχισαν να με καταβάλλουν για 28 ώρες και τα τοιαύτα! Έτσι στο απότομο και τεχνικό κατηφορικό τμήμα μετά την Πυραμίδα αντί να αρχίσω να περπατάω, πήγαινα με ρυθμό λες και έτρεχα στο Μαραθώνιο Ολύμπου! Αλλά και στη συνέχεια στα πιο ομαλά τμήματα της διαδρομής προς το σταθμό της Γιουμουρλού και αμέσως μετά, συνέχησα με δυνατό ρυθμό απορροφημένος από τις σκέψεις ενός γρήγορου τερματισμού – αντί να κάθομαι να χαζεύω το περιβάλλον γύρω μου και να φυλάω τις δυνάμεις μου για αργότερα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το άμαθο σώμα μου σε τέτοιες αποστάσεις, οδηγούν στην επόμενη ενότητα…



Εξάντληση

Μπορεί να έρθει με διαφορετικές κάθε φορά μορφές, σε ανύποπτο χρόνο, σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να της ξεφύγεις! Σε άλλους η νύχτα μπορεί να φέρει μια γενικότερη αδυναμία σε συνδυασμό με τη νύστα. Μετά από μια γερή δόση καφεΐνης δεν αντιμετώπισα παρόμοια θέματα. Η μυϊκή αδυναμία, το ενεργειακό άδεισμα, η διαταραχή των ηλεκτρολυτών, η αφυδάτωση…όλα αυτά και άλλα τόσα μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη ανά πάσα στιγμή!
Τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα για μένα φάνηκαν λίγο πριν το 121 χιλιόμετρο (CP «Τσατάκι») με τη μορφή της μυϊκής αδυναμίας στους τετρακεφάλους ενώ και οι λαγονοψοΐτες άρχισαν να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα. Μετά τη Ζαρκαδιά2 και έχοντας ακόμα 41 ολόκληρα χιλιόμετρα με πολύ θετική υψομετρική και με δύο ανηφόρες παλούκια (Οξιά & Θεολόγος), γνώριζα ότι θα περνούσα δύσκολα…πολύ δύσκολα. Μετά την Οξιά και με την έλευσή μου στο σταθμό της Πρασινάδας2, ήμουνα πλέον αποκαμωμένος και αποφάσισα να ανασυνταχθώ για λίγη ώρα με καλό φαγητό και νερό. Τα υπόλοιπα 27 χιλιόμετρα που μέναν για να φτάσω στο Δασικό Χωριό (χρειάστηκα πάνω από 7 ώρες για να ολοκληρώσω την απόσταση!) ήταν μια υπεραπόσταση από μόνα τους…



Τερματισμός


Ο Θεολόγος μου πήρε και την τελευταία ενέργεια που είχε μείνει στα πόδια μου. Πρώτη φορά σε αγώνα κατάφερα να κάψω ακόμα και τους γλουτιαίους ενώ όλο το μυϊκό σύστημα πάνω από το γόνατο μέχρι και τα ισχύα…απλά δεν υπήρχε. Η χαριστική βολή ήρθε με την απότομη κατεβασιά μετά το Θεολόγο καθώς προσέγγιζα το CP του Λειβαδίτη. Βάζοντας τα μπατόν μπροστά για κόντρα, κατέβαινα αργόσυρτα με την ελπίδα να φτάσω κάποια στιγμή στα τελευταία 7 χιλιόμετρα του χωματόδρομου. Καθώς ανέβαινα την τελευταία πλέον σημαντική ανηφόρα του αγώνα προς το Λειβαδίτη, πρόσεξα ένα φωτογράφο να περιμένει κάτω από μια αδιάβροχη «λινάτσα», ακουμπησμένος στον κορμό ενός δέντρου έτοιμος να αποθανατίσει τις προσπάθειες των δρομέων να ανέβουν εκείνο το κομμάτι της διαδρομής. Όταν πλησίασα κατάφερα να πω «φίλε δεν είμαι για φωτογραφία τώρα…είμαι διαλυμένος»…δεν έδωσα σημασία που δεν πήρα κάποια απάντηση, παραξενεύτηκα όμως που δεν άκουσα το χαρακτηριστικό «κλικ» που κάνει η μηχανή και όταν πλησίασα κι άλλο κατάλαβα ότι απλά απευθυνόμουνα σε ένα…δέντρο! Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα κάψει «φλάτζα» και από το σοκ «ξύπνησα» και συγκεντρώθηκα πάλι ξανά στη σκέψη του τερματισμού!


Για τα τελευταία 7 χιλιόμετρα απαιτήθηκαν κοντά στις δύο ώρες (ουσιαστικά «περπατούσα» μόνο με τα μπατόν, τα πόδια ήταν παράλυτα και είχα αρχίσει να έχω και θέματα ισορροπίας) αλλά τουλάχιστον οι «κουδούνες του Παραδείσου» με περίμεναν υπομονετικά μέχρι να φτάσω εκεί!


Πόσο ευτυχισμένο μπορούν να σε κάνουν δύο κούτσουρα με ένα πανό κρεμασμένο ανάμεσά τους; Τόσο, μέχρι να έρθει η ώρα να το ξαναζήσεις! Θα το ξανάτρεχα μόνο και μόνο για να απολαύσω με χαμόγελο τον τερματισμό μου, ακόμα και αν χρειαζόμουνα 40 ώρες


======================

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους – μαγικούς – εθελοντές του ROUT που κάνουν τα πάντα στους λίγους – αλλά πολύτιμους – σταθμούς, στα σημεία ελέγχου, παντού εντός και εκτός της διαδρομής για να μπορούμε εμείς να περιπλανηθούμε σε αυτές τις υπέροχες διαδρομές της Ροδόπης!!!


Για τον κόσμο που θα τον ενδιέφερε να αποτολμήσει το ROUT να παραθέσω κάποιους συνδέσμους:


Το τρέϊλερ του αγώνα για το 2014





Και το αντίστοιχο για το 2010





Το επίσημο τραγούδι του αγώνα που έπαιζε πολλές-πολλές φορές μέσα στο μυαλό μου καθώς τον έτρεχα…




Την παραπάνω φωτογραφία την έχω ως μάθημα για να μην ξεχνάω το πόσο έπρεπε να πληρώσω την αλαζονεία μου μέσα στον αγώνα με έναν «παραμορφωμένο» τερματισμό…

…έχοντας στο πλευρό μου ένα μεγάλο οικοδεσπότη του αγώνα…