Είναι 81 χρονών, θα έρθει από τη Κύπρο, και θα τρέξει στον Ημιμαραθώνιο Βόλου

Η ιστορία του κύριου Αντρέα που δε σταματά να τρέχει


Της Γεωργίας Μιχαήλ


http://thetouch.com.cy/article/enas-marathonodromos-eton-81-2/

Ανδρέας Παμπακάς, ετών 81. Αν και από νωρίς φάνηκε ότι είχε μεγάλο ταλέντο στον αθλητισμό και δη στο στίβο, οι εποχές δεν του το επέτρεψαν. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό του τις Δύμες στην ορεινή Λεμεσό και ένα απρόσμενο πρόβλημα στο αφτί και η αφαίρεση του τυμπάνου του τον «έβγαλαν» από το σχολείο.

Τα όνειρα του έμειναν στη μέση αλλά… γνώριζε ότι θα υπήρχε συνέχεια. Με κάθε ευκαιρία έτρεχε. Όταν δούλευε στον Αμίαντο, κάθε Σάββατο οι εργάτες επέστρεφαν στα σπίτια τους με το λεωφορείο, ο μικρός Αντρέας όμως επέλεγε να κάνει τη διαδρομή με τα πόδια.

Στα 16 του χρόνια έγινε μόνιμος κάτοικος Λεμεσού, παντρεύτηκε με την κυρία Πόπη και έκαναν τέσσερα παιδιά. Για 44 χρόνια δούλευε σε τσιμεντοποιείο και η σχέση του με τον αθλητισμό περιορίστηκε στη θέαση του. «Ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο αλλά ένεκα της δουλειάς μου απλά παρακολουθούσα. Βλέπεις δούλευα βάρδιες, δεν ήταν εύκολο».

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η στιγμή που ο κύριος Αντρέας θα συνταξιοδοτείτο. «Ο σύζυγός μου είναι άνθρωπος δραστήριος. Δε μπορούσα να σκεφτώ ότι θα έπαιρνε τη σύνταξη του και θα καθόταν στο σπίτι», μας είπε η κυρία Πόπη.

Η προτροπή του γαμπρού του που… αφύπνισε το όνειρο

Πολλοί νομίζουν ότι με την άσκηση κινδυνεύει η υγεία των ανθρώπων που έχουν περάσει τη μέση ηλικία. Ευτυχώς, όμως, δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη!

Σε αυτή την κατηγορία φαίνεται ότι ανήκει και ο γαμπρός του κύριου Αντρέα, Γιαννάκης Ιωάννου, ο οποίος παροτρύνει τον 63χρονο τότε πεθερό του να συμμετάσχει μαζί του στον καθιερωμένο γύρο της Γερμασόγειας που πραγματοποιεί ο Δήμος.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο μεσήλικας άντρας είπε το ναι. «Γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς πηγαίναμε σχεδόν καθημερινά στο γήπεδο της Γερμασόγειας και αθλούμασταν λίγο», θυμάται ο κύριος Αντρέας.

Ο αγώνας τελειώνει και στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου, για τις ηλικίες 40 και άνω, ανεβαίνει ο Αντρέας Παμπακάς. «Μου έδωσαν κύπελλο και μου άρεσε. Μετά απ’ αυτό έπαιρνα την εφημερίδα και όπου έβλεπα ότι είχε αγώνα ή μαραθώνιο δήλωνα συμμετοχή».

Μετά έγινε μέλος του Σωματείου Δρομέων Κύπρου «Περικλής Δημητρίου» ενώ πλέον ανήκει στην ομάδα «ΕΥ ΖΗΝ», την οποία δημιούργησε ο γαμπρός του στη Λεμεσό και λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους.

«Σάρωσε» την Ευρώπη κι όχι μόνο

Ήταν να μη γίνει η αρχή… Έγινε ένας πραγματικός μαραθωνοδρόμος. Οι προπονήσεις έγιναν μέρος της καθημερινότητας του και τα ταξίδια στο εξωτερικό για να συμμετάσχει σε μαραθώνιους όλο και πιο συχνά.

Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Δανία, Τσεχία, Ιορδανία, Βουδαπέστη, Ισραήλ κάποιες από τις χώρες και πόλεις στις οποίες «σάρωσε» τα βραβεία.

«Πήγα τρεις φορές σε μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φορά, στην κατηγορία μου, τερμάτισα 2ος και τις άλλες δύο φορές 1^ος», μας αναφέρει ο κύριος Αντρέας ο οποίος ερωτηθείς αν εγκατέλειψε ποτέ κάποιον από τους αγώνες, μας απάντησε ότι «όταν συμμετείχα για πρώτη φορά στον μαραθώνιο στην Αθήνα ξεκίνησα και έτρεχα γρήγορα. Στα 26 χιλιόμετρα έπαθα κράμπα. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω αλλά με πλησίασε ένας Ελλαδίτης, σχεδόν στην ίδια ηλικία μαζί μου, και μου είπε να συνεχίσω στο πλευρό του και θα τερματίζαμε ασχέτως πόση ώρα θα κάναμε».

Τόσοι αγώνες, σε διαφορετικές χώρες. Αλήθεια, είχε ξεχωρίσει κάποιες στιγμές; «Έντονα συναισθήματα ένιωθα πάντα στους αγώνες που γίνονταν προς τιμήν των ηρωομαρτύρων της ΕΟΚΑ και ο τερματισμός μας ήταν τα φυλακισμένα μνήματα στη Λευκωσία».

Από τους αγώνες στο εξωτερικό… «θυμάμαι πριν πολλά χρόνια όταν πήγαμε στην Ιορδανία και τερμάτισα 2^ος στην κατηγορία για τις ηλικίες 50 και άνω. Εγώ ήμουν γύρω στα 65, 1^ος ήταν ένας Ιταλός. Βγάλαμε φωτογραφίες με τον βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεϊν, με τίμησαν. Επίσης, αν και δε θυμάμαι σε ποια χώρα της Ευρώπης ήμασταν, με πλησίασε ένας νεαρός Ισραηλινός στην ηλικία περίπου των 25, και μου είπε “είναι ο Θεός που σε βοηθά και τερματίζεις”».

Τιμήθηκε μεταξύ άλλων και από τον Δήμο Λεμεσού, δύο φορές από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων, ενώ πριν 4 χρόνια τον τίμησαν και στο Ισραήλ.

Το μετάνιωσε αλλά…

Άργησε να ξεκινήσει αλλά… φορτώθηκε με βραβεία, μετάλλια και τιμητικές πλακέτες. Το σαλόνι, το υπνοδωμάτιο του αλλά και το σπίτι του στις Δύμες είναι γεμάτο με βραβεία και φωτογραφίες που του υπενθυμίζουν τα κατορθώματα του.

«Το μετανιώσατε που δε ξεκινήσατε πιο νωρίς;», μόλις έκανα την ερώτηση ήρθε και η εσωτερική παρατήρηση “λες και ήταν από επιλογή”… Ο κύριος Αντρέας, όμως, δε το σκέφτηκε καθόλου έτσι και μάλιστα είπε ότι κατά κάποιον τρόπο το μετάνιωσε γιατί αν ξεκινούσε νωρίτερα ίσως πήγαινε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν υπερβάλει. Κι αυτό φαίνεται από τον ζήλο που έχει όταν και μόνο μιλάει για τον αθλητισμό.

Δύμες – Λεμεσός… τρέχοντας!

Παρόλο που ηλικιακά ανήκει στην κατηγορία των ηλικιωμένων συνεχίζει να προπονείται κανονικά. Όταν προετοιμάζεται για μαραθώνιο προσέχει και τη διατροφή του ενώ εντείνει τις προπονήσεις. Μάλιστα επιλέγει να ασκείται στο χωριό του, τις Δύμες αλλά και στα γύρω χωριά, που οι δρόμοι είναι ανηφορικοί. Άλλωστε η διαδρομή Δύμες – Λεμεσός, τρέχοντας, την κάνει συχνά και είναι μέρος της προπόνησης του.

Αυτό που τον λυπεί και μας τον εκμυστηρεύτηκε είναι ότι «μειώθηκε η ταχύτητα μου παρόλο που συνεχίζω να έχω αντοχή. Μας το είχαν πει και σε μία διάλεξη ότι από την ηλικία των 40 αρχίζει να μειώνεται η αντοχή».

Τα τελευταία δύο χρόνια απείχε από κάθε αγώνα λόγω ενός ατυχήματος που είχε. Φέτος επέστρεψε και συμμετείχε στον Διεθνή Ημιμαραθώνιο Πάφου. «Τερμάτισα και ήταν κάτι σαν προπόνηση για τον μεγάλο Μαραθώνιο της Λεμεσού», μας είπε ο κύριος Αντρέας για να προσθέσει ότι «σημασία δεν έχει να τερματίζω πάντα πρώτος αλλά να τερματίζω».

Οι συναθλητές του στην ομάδα «ΕΥ ΖΗΝ» τον έχουν σαν πρότυπο, κι όχι άδικα, καθώς το πείσμα του και η θέληση του είναι μάθημα για όλους μας. «Παροτρύνω τους νέους αλλά και τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας να αθλούνται γιατί είναι υγεία. Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις κάτι που αγαπάς».

Η εικόνα πλέον δεν είναι μαυροάσπρη. Το όνειρο μπορεί να άργησε αλλά πραγματοποιήθηκε. Κάθε φορά που περνάει τη γραμμή τερματισμού νιώθει κουρασμένος αλλά ικανοποιημένος και ανανεωμένος. Πότε θα «κρεμάσει τα παπούτσια»; Όσο έχει δυνάμεις θα αθλείται γιατί… μάλλον έχει γεννηθεί γι’ αυτό!

Δώσαμε ραντεβού για τον Μαραθώνιο Λεμεσού… Αυτός θα τρέξει και εγώ θα τον παροτρύνω ως θεατής για να τερματίσει ξανά…