5 ΛΕΠΤΑ & ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ
Κείμενο της Μάρι Βλάση
5 λεπτά.. πόσο σημαντικά είναι 5 λεπτά εκτός στόχου για έναν ΜΗ επαγγελματία μαραθωνοδρόμο;
Όταν δεν είσαι επαγγελματίας δρομέας και έχεις καριέρα, οικογένεια και κοινωνική ζωή, οπότε πρέπει να είσαι συνεπής και αποδοτικός σε όλα αυτά κάθε μέρα, τότε κάθε πεντάλεπτο έχει τη δική του ξεχωριστή αξία.. κάθε πεντάλεπτο είναι προγραμματισμένο.
Είναι το ξυπνητήρι που άλλες μέρες θα χτυπήσει 06:05 και άλλες, πιο δύσκολες 5:47, είναι τα 20 λεπτά που θα κερδίσεις κάνοντας κάθε μέρα παγωμένο ντους στα αποδυτήρια του στίβου - ώστε να πας κατευθείαν στο γραφείο μετά την πρωινή προπόνηση.
Είναι τα λεπτά που δε θα σπαταλήσεις σε τηλεόραση, ψώνια, κομμωτήριο. Είναι τα πεντάλεπτα που προσπαθείς να κερδίσεις μαγειρεύοντας, πλένοντας και γενικά κάνοντας όλες τις δουλειές παράλληλα με την ψυχή στο στόμα.
Και κάπως έτσι τα πεντάλεπτα γίνονται μέρες, εβδομάδες, μήνες….
Και αν με πολλή προσοχή, αφοσίωση και λίγη τύχη καταφέρεις να μείνεις υγιής φτάνεις στο πολυπόθητο στόχο που έθεσες μήνες πριν…
Νομίζεις.. νομίζαμε, αρκετοί Έλληνες ότι την Παρασκευή 2 Δεκέμβρη το απόγευμα θα φτάναμε από την Αθήνα στη Βαλένθια της Ισπανίας μέσω Κωνσταντινούπολης, που ήταν και ο μοναδικός τρόπος να προσεγγίσεις το αεροδρόμιο της Βαλένθια, κάτι που θεωρήσαμε πιο ξεκούραστο από την εναλλακτική πτήση Αθήνα Μαδρίτη και στη συνέχεια τρένο. Δυστυχώς όμως, η αεροπορική, δεν έχει καθόλου καλή σχέση με τα πεντάλεπτα και οι τρείς ώρες καθυστέρησης, της πρώτης πτήσης, μας οδήγησαν να προσγειωθούμε στην Κωνσταντινούπολη μόλις 10 λεπτά πριν την αναχώρηση της πτήσης για Βαλένθια… Τρέξαμε όλοι μας, στο αχανές και άδειο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Λιγότερο από 48 ώρες πριν την εκκίνηση του μαραθωνίου, αντί να ξεκουραζόμαστε, τρέχαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να δούμε τελικά το αεροπλάνο, αλλά με την πύλη κλειστή και κανένα να μας βοηθήσει να επιβιβαστούμε οπότε προφανώς χάσαμε, μας έκαναν δηλαδή να χάσουμε, για μόλις 5 λεπτά την πτήση για Βαλένθια… όλοι εμείς που ξέρουμε, όσο κανείς άλλος να υπολογίζουμε τα πεντάλεπτα, αναγκαστικά χάσαμε την μοναδική εκείνη την ημέρα πτήση για Βαλένθια.
Διανυκτερεύσαμε στη βροχερή Κωνσταντινούπολη, αλλά κανείς μας δεν είχε κουράγιο να δει την πόλη , ούτε και θάρρος να φάει κάτι εκεί. Κανείς δε ρισκάρει τι τρώει πριν από ένα μαραθώνιο…
Κανείς μας δεν έκλεισε μάτι εκείνο το βράδυ…
Σάββατο, περίπου 15 ώρες πριν την εκκίνηση του αγώνα μας, φτάσαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, όλοι οι κατάκοποι Έλληνες στην πόλη που αγαπά τον μαραθώνιο όσο καμία άλλη. Στην πόλη που ή πρώτη και η τελευταία επιγραφή που βλέπεις φτάνοντας και αναχωρώντας στο αεροδρόμιο της γράφει με μεγάλα γράμματα << RUNNERS OWN THE CITΥ>>
Λίγη ώρα αργότερα και αμέσως μετά το αεροδρόμιο, δεν υπήρχαν άλλωστε ούτε 5 λεπτά για χάσιμο, κατευθυνθήκαμε στην έκθεση του μαραθωνίου για να παραλάβουμε τους αριθμούς μας. Ο οδηγός του ταξί, τόσο ευγενικός, πραγματικά χαιρόταν και ένιωθε υπερήφανος που η πόλη του διοργανώνει κάτι τόσο μεγάλο! Μας άφησε ακριβώς έξω από το κέντρο τεχνών και επιστημών, το εκθαμβωτικό αυτό έργο του διάσημου Βαλενθιανού Santiago Calatrava. Πόσο όμορφο συγκρότημα!! Πόσο όμορος τερματισμός! Ναι! Αφού επιτέλους φτάσαμε, σε λιγότερο από 24 ώρες θα τερματίσουμε ανάμεσα σε αυτά τα πανέμορφα κτήρια πάνω στο γαλάζιο χαλί που έχει μπει πάνω στην τεχνητή λίμνη. Θα κάνουμε αυτό για το οποίο αφιερώσαμε χιλιάδες πεντάλεπτα προετοιμασίας και στερηθήκαμε πεντάλεπτα ύπνου ξεκούρασης και διασκέδασης…
Σάββατο απόγευμα επιτέλους το κατάλληλο προ- μαραθώνιο γεύμα!! Εφαγα πολλά μακαρόνια και στις 21:30 κοιμήθηκα και ΝΑΙ! Κοιμήθηκα πριν από μαραθώνιο βαριά, χωρίς κανένα άγχος. Σίγουρα βοήθησε η αυπνία της προηγούμενης νύχτας…
Κυριακή 4 Δεκέμβρη 05:15 ξύπνησα, μόνη μου, πριν το ξυπνητήρι. Ένιωθα καλά! Ετοιμαστήκαμε! 06:30 ήμασταν ήδη στο μετρό. Ένα υβριδικό μετρό που πιο πολύ με τραμ μοιάζει τελικά. Έτσι κάπως ΄΄ υβριδικοί΄΄ ήταν και οι επιβάτες του εκείνη την Κυριακή, που ακόμη ήταν νύχτα. Ήταν μαραθωνοδρόμοι, όχι επαγγελματίες, αλλά σοβαροί και προσηλωμένοι στο στόχο τους. Άνθρωποι με δουλειές και οικογένειες, μαραθωνοδρόμοι της ζωής και των αγώνων.
Προσεγγίζοντας προς την εκκίνηση, ξεκίνησε να ψιχαλίζει και εγώ άρχισα να νιώθω μια τόσο έντονη, σχεδόν πρωτόγνωρη χαρά. Ένιωθα ότι ήθελα να πάω στην εκκίνηση χοροπηδώντας, ένιωθα σαν 5 χρονών παιδί που πάει στο αγαπημένο του πάρτυ. Δε ξέρω τι ακριβώς συνετέλεσε και αντί για το σύνηθες προ αγωνιστικό άγχος, βίωνα τόση χαρά. Ήταν η ευγνωμοσύνη που επιτέλους έφτασα; Ήταν οι χιλιάδες άνθρωποι που ήταν όντως σαν φίλοι σε πάρτυ με κοινό ενδιαφέρον και κοινή καθημερινότητα; Ήταν η πρώτη συμμετοχή μου σε μαραθώνιο στο εξωτερικό; Μάλλον όλα μαζί!
20 λεπτά ζέσταμα και είσοδος στο μπλοκ της εκκίνησης. Στη ρίζα ενός δέντρου πεταμένα πολλά ρούχα, αυτά που αφήνουμε τελευταία στιγμή τον χειμώνα. Άφησα και εγώ την μπλούζα μου, με περίσσια χαρά, γνωρίζοντας ότι οι εθελοντές της διοργάνωσης θα τα μαζέψουν και θα τα μοιράσουν σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και χαμογέλασα με αυτή τη σκέψη. Αν και για να είμαι ειλικρινής, δε είχα σταματήσει να χαμογελώ, από τη στιγμή που βγήκα από το μετρό. Ξαφνικά πάμε όλοι λίγο πιο μπροστά. Είχε μόλις δοθεί η εκκίνηση στο πρώτο μπλοκ. Φτάνουμε πάνω στη γέφυρα, στο σημείο εκκίνησης, κοιτάω το ρολόι της διοργάνωσης ώρα 8:20 ακριβώς 5 λεπτά για τη δική μας εκκίνηση στις 8:25. Tα τελευταία 5 λεπτά, πριν να κάνω αυτό για το οποίο δούλευα χαράματα ένα ολόκληρο έτος. Ο εκφωνητής μας εμψυχώνει λέγοντας << κοιτάξτε μέσα σας, κοιτάξτε όλη την προσπάθεια που έχετε καταβάλει, νιώστε του χτύπους της καρδιάς σας, νιώστε τους ήχους της πόλης της Βαλένθια, νιώστε… << sentir>> Σκέφτηκα << Πόσο όμορφη γλώσσα τα Ισπανικά, πόσο πάθος μας μεταφέρει αυτή τη στιγμή ο εκφωνητής, πόσο όμορφα αυτά τα τελευταία 5 λεπτά!!! <<VAMOS VALENCIA>> και… Ξεκινήσαμε! Κάνοντας τα πρώτα βήματα νιώθω δάκρια στα μάτια μου, δάκρια συγκίνησης. Αμέσως συγκεντρώνομαι! Δεν είναι ώρα για συναισθηματισμούς! Τώρα πρέπει να είμαι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που εκτελεί αυτό που έχει μάθει. Συγκεντρώνομαι στον διασκελισμό μου. Πως τρέχεις με τόσο πολύ κόσμο;;! Δεν υπήρχε πραγματικά καθόλου χώρος, μέχρι το 4ο χμ κάθε βήμα ήταν οριακό να μην χτυπήσω τον μπροστινό, τον πλαϊνό και να μην χτυπηθώ από τον πίσω. Προσέχω κάθε μου βήμα, αλλά και πάλι νιώθω κάποιον να με σπρώχνει από πίσω, μπουρδουκλωθήκαμε πολλοί μαζί, ο εξ αριστερών μου με κράτησε για να μην πέσω… Αυτός είναι ο χαρακτήρας του μαραθωνοδρόμου. Δίνει την ψυχή του σε ό,τι κάνει ενώ παράλληλα βοηθάει, όχι για να κερδίσει κάτι, αλλά, για να τα καταφέρει και ο διπλανός του! Οποίος και αν είσαι εσύ που με κράτησες όρθια σου είμαι πολύ παραπάνω από ευγνώμων!! 5ο χιλιόμετρο και κάτι, ακόμη μεγάλο μπουλούκι όλοι, σταθμός με νερά- δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω νερό- αν το τολμήσω θα μπουρδουκλωθούμε και πάλι και άλλωστε είχα πάρει μία πολλή ανόητη και ριψοκίνδυνη απόφαση. Είχα αποφασίσει να πιώ όσο το δυνατόν λιγότερο νερό για να αποφύγω τις στομαχικές διαταραχές. - Όταν έχεις παλινδρόμηση, ο γαστρεντερολόγος σου έχει πει << με παλινδρόμηση η απλή γυμναστική είναι δύσκολη, πόσο μάλλον ο μαραθώνιος στους χρόνους που τρέχεις εσύ>> και έχεις υποφέρει από στομαχικές διαταραχές και στα 42 χμ. του προηγούμενο μαραθωνίου σου, θα κάνεις οτιδήποτε χρειαστεί για να ελαττώσεις τον κίνδυνο στομαχικών διαταραχών….
Βέβαια, προς έκπληξη μου, η παιδεία των μαραθωνοδρόμων φάνηκε και στους σταθμούς με τα νερά!! ‘Όλοι πρόσεχαν τους διπλανούς τους, έκαναν νόημα όταν σκόπευαν να κινηθούν πλαγίως για να πάρουν νερό και τελικά πότε κάνεις ούτε έπεσε ούτε σκόνταψε!!
Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η χαρά μου μόνο μεγάλωνε. Έτρεχα ακριβώς στο ρυθμό που έπρεπε για να κάνω κάτω από 3:10 , μόνο που αντί να υποφέρω όπως στην προπόνηση, γινόταν ακριβώς αυτό που μου είχε πει ο προπονητής μου. Ένιωθα σαν να περπατάω και το χαμόγελο μου φυσικά παρέμενε και μεγάλωνε. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και αυτό έκανα όσο έτρεχα. Κοιτούσα τους άλλους δρομείς και φανταζόμουν τη δική τους καθημερινότητα για να φτάσουν εδώ, το δικό τους ‘’καθημερινό παζλ πεντάλεπτων’’: Είναι άντρες που πριν φορέσουν το κοστούμι της δουλειάς φορούν, χωρίς καμία ντροπή ή προκατάληψη, κολάν και χρωματιστές μπλούζες και φούξια και μώβ παπούτσια για να κάνουν προπόνηση. Είναι γυναίκες που οι φλέβες στο κεφάλι και στο λαιμό είναι ευδιάκριτες γιατί τρέχουν να τα προλάβουν όλα, εργασία, μητρότητα προπονήσεις. Γυναίκες που δεν έχουν χρόνο για κουτσομπολιό, που δεν πάνε συχνά κομμωτήριο, δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να χάνεις χρόνο για τρίχες που σε μερικές ώρες θα ξανά λούσεις για να ξεπλύνεις τα λίτρα ιδρώτα. Είναι άνθρωποι πολυπράγμονες , από όλα τα μέρη της γης, Αμερικάνοι, Ασιάτες, Μεξικανοί, Ευρωπαίοι , που με το ρολόι που φορούν, δεν υπολογίζουν μόνο το ρυθμό του τρεξίματος τους, αλλά κάθε πεντάλεπτο της καθημερινότητας τους. Πόσο ωραίο συναίσθημα να σε περιτριγυρίζουν άνθρωποι με τις ίδιες αξίες, ενδιαφέροντα και καθημερινότητα.
Κάπου στο 12ο χμ. και ούσα χαμένη στις σκέψεις μου μία γυναίκα από το κοινό φωνάζει <> γύρισα την κοίταξα μέσα στα μάτια της που έλαμπαν, φορούσε κόκκινο παλτό και καπέλο, είχε μία σφυρίχτρα και στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο μωράκι. Ήταν πολλή όμορφη, όσο όμορφη είναι κάθε γυναίκα που εμψυχώνει μία, άλλη ,άγνωστη γυναίκα, τόσο όμορφη στην ψυχή που ακτινοβολεί προς τα έξω. Αυτή η γυναίκα έμεινε στο μυαλό μου αρκετά λεπτά / χιλιόμετρα. Σκεφτόμουν γιατί άραγε να βγει με το νεογέννητό μωρό της, μία κρύα μέρα του Δεκέμβρη, στο δρόμο να εμψυχώσει τους δρομείς; Μήπως τρέχει ο σύζυγος ή κάποιος άλλος δικός της; Ή μήπως απλά κατοικεί εδώ και θέλει να συνδράμει και αυτή στο πάρτυ με τρόπο της; Μετά από λίγο, γύρω στο 15ο χμ. άρχισα να ακούω συνέχεια το όνομα μου και άρχισα πλέον να παρατηρώ τον κόσμο στο κοινό και όχι τόσο τους δρομείς. Κοριτσάκια μικρά που σήκωναν το κεφάλι όταν περνούσα από κοντά τους για να με κοιτάξουν κατάματα. Μεγάλες, καλοντυμένες γυναίκες, οικογένειας με παιδία και τα κατοικίδια τους. Πιστεύω ότι έβλεπαν το χαμόγελο μου και ένιωθαν τη χαρά η οποία με τη δική τους συνδρομή μεγάλωνε κι’ άλλο. Συνέχιζα να μην πίνω νερό, αλλά λάμβανα τα ενεργειακά μου gel ανά περίπου 8,5 χμ έτσι κάπου στο 16ο χμ λέω θα πάρω να πιώ λίγο ηλεκτρολύτη, έδιναν τον αγαπημένο μου ηλεκτρολύτη, τον μόνο που δεν ενοχλεί το στομάχι μου! Ήταν όμως σε ποτήρι, δεν έχω συνηθίσει να πίνω από ποτήρι όταν τρέχω, όποτε και χύθηκε όλο πάνω μου. Δεν ανησύχησα καθόλου, ένιωθα τέλεια ο κόσμος όλο και πλήθαινε και μας εμψύχωνε. Μία ενόχληση είχε αρχίσει να γίνεται έντονη. Ένιωθα ότι τα κορδόνια μου είχαν χαλαρώσει και λόγω αυτού πατούσα στραβά. Προσπαθούσα να σκεφτώ διαφορετικά πράγματα για να αποβάλω αυτή την ενόχληση. Για πότε έφτασα και πέρασα τον ημιμαραθώνιο (1:35) ούτε που το κατάλαβα. Σε μία πλατεία κάτι κοπέλες κρατούσαν ένα μεγάλο πανό που έγραφε << NO SPAIN – NO GAIN>> Πόσο με εκφράζει αυτό, πόσο πιο δυνατή, σωματικά και ψυχικά φεύγω κάθε φορά τα τελευταία χρόνια όταν επισκέπτομαι την Ισπανία! Αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω κάποιος ντυμένος Forest Camp κρατάει ένα πανό << RUNNING SETS YOU FREE>> Ε ναι!!! Όσοι τρέχουμε μπορούμε να απομακρυνθούμε τόσο εύκολα μακριά απ’ οτιδήποτε δε μας ταιριάζει, ενώ αντίθετα προσεγγίζουμε με τα πόδια μας μέρη που οι υπόλοιποι φτάνουν μόνο με τα αυτοκίνητα τους. Αν δεν είναι αυτό ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τότε τι είναι;;!!!
26ο χμ. σταθμός με νερά, χωρίς να το πολύ σκεφτώ αποφασίζω να σταματήσω να σφίξω τα κορδόνια μου, ένιωθα άλλωστε τόσο άνετη στο ρυθμό που έτρεχα, που σκέφτηκα ότι τον χρόνο που θα χάσω θα τον αναπληρώσω ανοίγοντας ρυθμό. Σταμάτησα, έλυσα και ξανά έδεσα πολύ σφιχτά και τα δύο παπούτσια. Πήρα και ένα μπουκάλι νερό ήπια λίγο και το πέταξα. Είχα χάσει 55 δευτερόλεπτα. Ξαφνικά το ρολόι από 4:28 μέσο ρυθμό έγραφε 4:32. Δεν πειράζει θα την καλύψω τη διαφορά! Ήμουν βέβαιη ότι μπορούσα!
28ο χμ αρχίζει να με τραβάει ο λαγονοψοίτης και να σφίγγει ο τετρακέφαλος μου. Πρώτες σκέψεις: E αναμενόμενο, αφού δύο μήνες δεν έχω κάνει καθόλου ενδυνάμωση για να μην επιβαρυνθεί το τραυματισμένο μου γόνατο. Δεύτερη σκέψη: Τρέχεις μαραθώνιο, δεν πας βόλτα, προφανώς και θα πονέσεις! Είσαι προετοιμασμένη, ήρθε η ώρα να πιεστείς! Αρχίζω να συγκεντρώνομαι στο ρυθμό μου, δεν κοιτάω πλέον τους ανθρώπους γύρω μου. Ο Ρυθμός μου δεν επηρεάζεται, πονάω, αλλά τρέχω σταθερά λίγο κάτω από 4:30 ανά χιλιόμετρο. 30ο χμ ξαφνικά… αρχίζω και διψάω.. διψάω πάρα πολύ. Ξέρω ότι σταθμό έχει στο 32 υπομονή, κοιτάζω συνέχεια απεγνωσμένα το κοινό μήπως και κάπου υπάρχουν νερά. Φτάνω επιτέλους στο 32 πιάνω από ψηλά ένα μπουκάλι νερό, το οποίο αμέσως μου γλιστράει από το χέρι, το πιάνω στον αέρα και το πίνω όλο! 330ml αλλά, δυστυχώς… διψάω κι άλλο και έχω αφήσει πίσω μου όλους τους πάγκους με τα νερά. Μα γιατί διψάω τόσο ;! Μα φυσικά γιατί για 26 χμ δεν είχα πιεί στάλα νερό. Εντάξει, χαλάλι! Το στομάχι μου είναι καλά! Δόξα τω θεώ δεν έχω αναγούλες!!
33ο χμ αρχίζει να πονάει το τραυματισμένο μου γόνατό. Γενικά όλο το αριστερό πόδι, τετρακέφαλος, λαγονοψοιτης, όλα πονούν. 34ο χμ. ευτυχώς ο ρυθμός μένει σταθερός. 35ο χμ. ο ρυθμός πέφτει, αρχίζω να νιώθω ότι το μυαλό πιέζει να πάω, αλλά το μισό κορμί μένει πίσω. Αναγνωρίζω ότι σε κάθε επαφή με το έδαφος το αριστερό πόδι υποφέρει, ενώ το δεξί θέλει να συνεχίσει να καλπάζει, άρα δημιουργώ αφόρητη ανισορροπία τρέχω με λάθος τεχνική και έχω 8 χιλιόμετρα ακόμη. 8 χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, αλλά είναι ικανά να σε κάνουν να μην τερματίσεις. Αποφασίζω να ακούσω το σώμα μου και να το αφήσω να τρέξει σε όποιον ρυθμό μπορεί. Ξαφνικά από το 4:30 πέφτω στο 4:40. Δεν είμαι χαρούμενη με αυτόν τον ρυθμό. Αναγκαστικά αναθεωρώ το στόχο μου από 3:10 σε κάτω από 3:15, Ό,τι και να γίνει θα κάνω κάτω από 3:15! Πονάω και διψάω. 36ο χμ σταθμός με τα πάντα! Νερά, ηλεκτρολύτες , φρούτα!! Αρπάζω σωστά, από τη μέση, για μην μου πέσει, ένα μπουκάλι νερό, δεν το ανοίγω. Φτάνω στους ηλεκτρολύτες. Σταματάω!! Αυτή τη φορά δε ρισκάρω να μου χυθεί πάλι. Το μελαχρινό αγόρι με τα τεράστια μπλε μάτια, που μου έδωσε το ποτήρι με τον ηλεκτρολύτη με κοίταζε κατάματα να πίνω με λαιμαργία και μου φώναξε 3 φορές << VΑΜΟS MARI >> προφανώς φοβήθηκε ότι θα εγκαταλείψω. Ειλικρινά, δε ξέρω πόσα δευτερόλεπτα έχασα μέχρι να πιώ και την τελευταία γουλιά του αγαπημένου μου ηλεκτρολύτη πάντως μου φάνηκε σαν αιωνιότητα. Μου φάνηκε ότι έχανα τις αισθήσεις μου και οι φωνές του αγοριού με κράτησαν να μη λιποθυμήσω. Ξεκίνησα πάλι και όσο έτρεχα ήπια όλο το νερό που είχα πάρει, το βλέμμα μου έπεσε στον πάγκο με φρούτα, η αφυδάτωση που ένιωθα με έκανε να λιγουρευτώ τα μανταρίνια, αλλά προφανώς δεν πήρα, εδώ δεν ήπια νερό για τόσα χιλιόμετρα εσπεριδοειδές θα έτρωγα;
Λίγο πιο κάτω είχαν ψυκτικό υγρό, σκέφτηκα να σταματήσω να βάλω στο γόνατο μου, αλλά ξανά σκέφτηκα: αν σταματήσω πάλι σίγουρα έχω χάσει το sub 3:15 και κυρίως αν σταματήσω τώρα, δε θα μπορέσω να ξανά αρχίσω να τρέχω. Τον προσπέρασα ελπίζοντάς να έχω πάρει τη σωστή απόφαση. Λίγο πιο κάτω, ένας κύριος εγκατέλειψε και όπως σταμάτησε και κινήθηκε πλαγίως έπεσε πάνω μου. Ξέρω ότι δεν το έκανε επίτηδες και ότι μάλλον δεν είχε συναίσθηση εκείνη την ώρα, δεν έχω όμως κουράγιο να του φωνάξω να συνεχίσει όπως έκανα νωρίτερα σε όσους είδα να εγκαταλείπουν ή να περπατούν. Θέλω να τρέξω πιο γρήγορα, αλλά δυστυχώς το πόδι μου δε συμφωνεί. Φτάνω στο 40ο χμ. Πλέον ο δρόμος είναι ασφυκτικά γεμάτος από το κοινό και για εμάς τους δρομείς, έχει μείνει μία στενή λωρίδα. Είναι τόσο όμορφα, ακούω τις φωνές τους, αλλά πλέον ντρέπομαι, γνωρίζω ότι ο πόνος αποτυπώνεται και στο πρόσωπο μου και στο σώμα μου, στο αλλοιωμένο δρομικό στυλ. Δε θέλω να με βλέπουν, δε θέλω να διαβάζουν το όνομα μου, ούτε να βλέπουν την ελληνική σημαία στον αριθμό μου. Εύχομαι να περάσω απαρατήρητη, να μην αντιληφθούν πόσο πολύ πονάω.. Ξαφνικά ακούω << VIEN MARI>> με τον τόνο του ονόματος μου στο ι, όπως θα ήταν το όνομα μου στα γαλλικά. Γυρνάω και βλέπω ένα γκριζομάλλη κύριο με σουλούπι μαραθωνοδρόμου, μου φώναξε τόσο δυνατά που όταν τον αντίκρισα τα μάτια είχαν γουρλώσει και οι φλέβες στο λαιμό του πετούσαν και φώναξε τόσες φορές, που ενώ είχα απομακρυνθεί συνέχιζα να τον ακούω. Είμαι βέβαιη πως αντιλήφθηκε τον πόνο μου, πως του είναι γνώριμος αυτός ο πόνος στο 40ο χμ και θέλησε να βοηθήσει. Θυμάμαι τόσο ολοκάθαρα τα πρόσωπα όλων όσων μου φώναξαν και με εμψύχωσαν, που είμαι βέβαιη πως θα τους αναγνώριζα μέσα σε πλήθος όσα χρόνια και αν περάσουν. Δύο τελευταία χιλιόμετρα και αυτά τα 195 μέτρα. Το μόνο που σκέπτομαι είναι το sub 3:15 και προσπαθώ να υπολογίσω κοιτώντας και το χρόνο στο ρολόι και τις χιλιομετρικές ενδείξεις της διοργάνωσης. Μπαίνω στο τελευταίο χιλιόμετρο. Αντίστροφή μέτρηση ανά 100 μέτρα και διαρκείς υπολογισμοί, όπως κάθε μέρα υπολογίζω τα πεντάλεπτα τώρα όμως παίζω με δευτερόλεπτα. Φτάνω και επιτέλους τρέχω πάνω στο μπλε χαλί!!! Οδεύω στον τερματισμό!! Ανεβάζω ταχύτητα όσο μπορώ και αντέχω, ώσπου αντικρίζω το πιο όμορφο θέαμα!!! Όλη η γέφυρα Καλατράβα είναι ασφυχτικά γεμάτη κόσμο, κόσμο που δε φοβήθηκε να συνωστιστεί για να δει τον τερματισμό μας! Η πανέμορφη μπλε λίμνη, τα εντυπωσιακά κτήρια, η κατάμεστη γέφυρα, το μπλε χαλί! Σκέφτομαι πως αν είχα ταλέντο στη ζωγραφική αυτό το σκηνικό θα δημιουργούσε τον πιο όμορφο πίνακα. Κοιτάω ψηλά τον κόσμο στη γέφυρα και χαμογελάω με συγκίνηση. Για λίγο ξέχασα το κυνήγι του sub 3:15 και έμεινα αφοσιωμένη στην ομορφιά της στιγμής! Πέρασα τελικά τον τάπητα και το ρολόι έγραψε 3:14:29…
Με αργά βήματα περπατάω προς την έξοδο της διοργάνωσης, πονάω υπερβολικά πολύ, νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό, αρχίζω να κρυώνω, τρέμω ολόκληρη, θέλω να βάλω τα κλάματα και χάνομαι στις σκέψεις μου…
Έκανα sub 3:15, αλλά δεν έκανα 3:10… Θα κέρδιζα κάτι παραπάνω με 3:10; Στο μυαλό μου ναι! Θα ήμουν πιο καλοκουρδισμένη μηχανή. Έχασα 55 δευτερόλεπτα για τα κορδόνια μου και βγήκα συνολικά 4:30 λεπτά εκτός στόχου. Ούτε καν 5 λεπτά..
Τελικά αν και πόση σημασία έχουν αυτά τα 5 λεπτά; Πέρασα σχεδόν 5 λεπτά παραπάνω, κάνοντας κάτι που αγαπώ από παιδί, κάτι που με κάνει πιο δυνατή και πιο ευτυχισμένη.
Έχω, όπως όλοι μας, χάσει πολλά πεντάλεπτα που τελικά δεν ήταν μόνο 5 λεπτά , αλλά μήνες και χρόνια σε πράγματα ανούσια και επιβλαβείς καταστάσεις…
Όλοι μας χάσαμε δύο μέρες πριν την πτήση για μόνο 10 λεπτά… Για την αεροπορική ήταν ανούσια αυτά τα λεπτά, εμάς όμως μάς εξόντωσαν όταν το μόνο που είχαμε ανάγκη ήταν ηρεμία, συγκέντρωση και προπάντων ξεκούραση…
Και αν υπάρχει ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ που μου μαθαίνει το τρέξιμο είναι ότι ΚΑΝΕΝΑ πεντάλεπτο δεν επιστρέφει, οπότε καλά θα κάνουμε όλοι μας να μην ξοδεύουμε τα πεντάλεπτα της ζωής μας, αλλά να τα μοιράζουμε με σοφία σε ό,τι πραγματικά αξίζει για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Δεν είμαι ευχαριστημένη με την επίδοση μου, αλλά είμαι ερωτευμένη με τη συγκεκριμένη διοργάνωση! Τη συστήνω σε κάθε δρομέα! Αλλά ακόμη πιο σημαντικό! Απολαμβάνω τη διαρκή προσπάθεια που απαιτεί αυτό το αγώνισμα, λατρεύω ό,τι θησεία προϋποθέτει ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ και τελικά… ανυπομονώ για όλα αυτά τα πεντάλεπτα ιδρώτα και προσπάθειας που θα με οδηγήσουν στην επόμενη εκκίνηση με λιγότερα λάθη και ακόμη μεγαλύτερο χαμόγελο!
