Είμαι στον αθλητισμό από 5 χρονών και έχω ασχοληθεί με αρκετά αθλήματα, extreme sports, τένις σε αγωνιστικό επίπεδο, ποδηλασία, κολύμβηση και αρκετά ακόμη για μεγαλύτερες και μικρότερες χρονικές περιόδους, ποτέ στίβο όμως. Κάποια περιστασιακά τρεξίματα σε διάδρομο γυμναστηρίου ή στο γήπεδο της γειτονιάς μου καθώς και 2-3 «ΓΥΡΟΙ ΑΘΗΝΑΣ CARREFOUR» τη δεκαετία του 2000 είχαν ταβάνι τα 10χλμ.
11/2011 ο παιδικός μου φίλος-συμμαθητής-συντρέχτης Γιώργος gtsig κάνει τον πρώτο του Μαραθώνιο Αθήνας και μου λέει ότι πρέπει κι εγώ να το δοκιμάσω μια φορά στη ζωή μου.. Την άνοιξη του 2012 τρέχω τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο καθώς και άλλους λαϊκούς αγώνες δρόμου και το όλο story του τρεξίματος, των αγώνων και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό, αρχίζει να κερδίζει το ενδιαφέρον μου. Θυμάμαι τα λόγια του Γιώργου «…μια φορά πρέπει να τρέξεις Μαραθώνιο…».
11/2012 Τερματίζω τον πρώτο μου Μαραθώνιο Αθήνας σε 4.06. Το μικρόβιο είχε κολλήσει. Στην προηγούμενη δήλωση του Γιώργου, προστέθηκε ακόμη μία «…εάν τρέξεις Μαραθώνιο μια φορά δεν γίνεται να μην ξανατρέξεις, θα υπάρξει και επόμενη..».
11/2023 Cape Town. 11 χρόνια μετά τον πρώτο μου Μαραθώνιο - με διάφορες διακυμάνσεις όσον αφορά το ενδιαφέρον μου για το τρέξιμο, χωρίς όμως να απέχω τελείως ποτέ από τον χώρο, - τον οποίο ακολούθησαν πολλοί ακόμη, σε δρόμους και βουνά, με ρεκόρ αλλά και με 2 εγκαταλείψεις σε ultra 80 χλμ οι οποίες όμως ήταν προς όφελος μου γιατί αφενός ανακάλυψα ότι έπασχα από σημαντική έλλειψη σιδήρου αφετέρου με παρακίνησε να ψάξω περισσότερο το τρέξιμο και τις βασικές αρχές όσον αφορά τους μεγάλους αγώνες σε θεωρητική βάση, βρίσκομαι στο νοτιοδυτικότερο σημείο της αφρικανικής ηπείρου…
ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΑΓΩΝΑ! Και μάλιστα σε έναν διεθνή αγώνα trail running παγκόσμιας εμβέλειας, απόστασης 100χλμ., με θετική υψομετρική διαφορά 5.000μ.! ULTRA TRAIL CAPE TOWN 100KM! Κοιτάζω γύρω μου…άντρες αλλά και κάποιες γυναίκες από κάθε γωνιά του πλανήτη, λευκοί, έγχρωμοι, Ασιάτες, Αμερικάνοι, έχουν μαζευτεί σε αυτό εδώ το μακρινό σημείο της γης, στη Mother-City of South Africa όπως αποκαλείται, άνθρωποι τελείως διαφορετικοί και άγνωστοι μεταξύ τους που έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή, την αγάπη για το τρέξιμο..«Πού ήμουν το 2012 και πού είμαι τώρα» σκέφτομαι…Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον για αυτό ΠΟΤΕ μην λες ΠΟΤΕ! Ο υπερβάλλων ζήλος που έδειξα στην προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα, μου έβγαλε κάποια σημάδια τραυματισμού στο γόνατο, (αίσθημα εμπλοκής της άρθρωσης στην κατηφόρα) με αποτέλεσμα τις 2 τελευταίες εβδομάδες να απέχω τελείως από προπόνηση προκειμένου να μην έχω θέμα στον αγώνα.
Και ενώ το έχω ξεκουράσει πλήρως και δε νιώθω να έχω κάποια ενόχληση, ίσως το άγχος για τον αγώνα, ίσως επειδή το αίσθημα της «σουβλιάς» στο γόνατο όταν συνέβη ήταν πολύ πρωτόγνωρο και τρομακτικό, έχω σχεδόν πείσει τον εαυτό μου ότι δεν θα καταφέρω να ολοκληρώσω τον αγώνα λόγω του τραυματισμού, σε βαθμό που να έχω πολλή αρνητική ψυχολογία τις παραμονές του αγώνα... Δεν πειράζει όμως, σκέφτομαι για να διατηρήσω τις ισορροπίες μου, για το ταξίδι ήρθα, πάμε στον αγώνα και ότι βγει..Με αυτά στο μυαλό λοιπόν βρίσκομαι στο γήπεδο του ράγκμπι στην τοποθεσία Gardens όπου και στις 6.00 η εκκίνηση του αγώνα των 100χλμ…έχω βάλει και μια ελληνική σημαία στο γιλέκο να προεξέχει, αφού θα είμαι ο δεύτερος (και υπέθετα μοναδικός) Έλληνας που τρέχει στην ιστορία του αγώνα, όταν ακούω τη φράση «..ελληνική σημαία βλέπω..». Ο πιτσιρικάς αθλητής Κώστας Παραδεισόπουλος μαζί με τον πατέρα του κατευθύνονται και αυτοί προς την εκκίνηση! Μια selfie, ευχές για καλό αγώνα «..με το χρυσό..» του φωνάζω καθώς μας εκπροσωπεί ανάμεσα στους elite και ξεκινάμε.. 266 αθλητές τραγουδούν τον χαρακτηριστικό ύμνο πριν την έναρξη και στέκομαι στην ουρά της εκκίνησης με σκοπό να πάω όσο πιο συντηρητικά μπορώ και να μην επιτρέψω στο γόνατο να με βγάλει off.
Η εκκίνηση δίνεται και τρέχουμε μέσα στα στενά της πόλης. Είναι καλοκαίρι και έχει ξημερώσει από τις 05.00. Κατευθυνόμαστε προς το Lion’s Head, έναν λόφο στο σχήμα του οποίου οφείλεται το όνομα του, στον οποίο δεν θα ανέβουμε στην κορυφή αλλά θα κυκλώσουμε περιμετρικά για να κατευθυνθούμε προς τον 2ο λόφο της πόλης, το Signal Hill. Η θέα με την πόλη στα πόδια μας, κόβει την ανάσα και μας ανταμείβει… Έχουμε φύγει από τον αστικό ιστό και τρέχουμε σε πέτρινο (key point no1) μονοπάτι..φτάνοντας στην πίσω πλευρά του Lion’s Head ακούω τον μπροστινό μου να τραγουδάει το γνωστό «…here comes the sun…» (key point no2) την στιγμή που ο ήλιος ξεδιπλώνει γενναιόδωρα τις ηλιαχτίδες του πάνω μας…
Φτάνουμε στο Signal Hill 12ο χλμ όπου και ο 1ος σταθμός…όλοι έχουμε ιδρώσει λες και είμαστε στο 35ο χλμ του Μαραθωνίου…νιώθω καλά, κρατάω αρκετά μαζεμένο το πόδι στις κατηφόρες, τρώω λίγο καρπούζι και συνεχίζω..πέφτουμε σε μια πλαγιά από την πίσω μεριά της πόλης και περνάμε κάτω από κάποια πανέμορφα δέντρα που δεν έχω ξαναδει όμοια τους και τρέχουμε παράλληλα με τον ωκεανό..Το βλέμμα μου χάνεται στο απέραντο βαθύ μπλε του ωκεανού και διάφορες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου το οποίο βρίσκεται και αυτό σε εκστατική φάση μαζί με όλο μου το είναι…«…από πόσες σταγόνες νερό να αποτελείται ένας ωκεανός?..., μάλλον και εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…ή ίσως και ακόμη πιο μικροί…»…η βλάστηση εναλλάσσεται καθώς πλέον περιτριγυρίζομαι από πιο χαμηλά δέντρα και φυτά με διαφόρων ειδών χρωματιστά άνθη, ενώ ακούγονται ήχοι καλοκαιριού, τζιτζίκια και διάφορα πουλιά…το τερέν όμως παραμένει ίδιο από όταν βγήκαμε από την άσφαλτο…ΠΕΤΡΑ…πιάνω την κουβέντα με έναν ΝοτιοΑφρικανό…για πόσες ώρες πας μου λέει…απλά για το μετάλλιο του απαντώ και γνέφει συγκαταβατικά...οι θεατές που συναντάμε πολλοί και ένθερμοι, μας εμψυχώνουν πραγματικά!
Ανταποδίδω πάντα με χαμόγελο και θετική ενέργεια…φτάνουμε Kloofneck Corner 20ο χλμ 2ος σταθμός…τρώω καλά, ενυδατώνομαι και ετοιμάζομαι για την μεγάλη ανάβαση του αγώνα…Table Mountain…θεωρείται ένα από τα 7 σύγχρονα θαύματα της φύσης…στην αρχή της ανάβασης υπάρχουν γύρω στα 300 σκαλιά στο τέρμα των οποίων είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του αγώνα…φωνάζουν και χειροκροτάνε πολύ δυνατά, καθώς περνάμε ανάμεσα στον στενό κλοιό που έχουν σχηματίσει, σκουντώντας με στην πλάτη καθώς ανεβαίνω κεφάτος στο κλίμα των γύρω μου ακούω φράσεις «…looking good mate, enjoy…» , « …keep going…» και διάφορα τέτοια που μου δίνουν φτερά στα πόδια αλλά και στη διάθεση έχοντας ξεχάσει το φόβο υποτροπής στο πόδι…αφότου τρέχουμε ένα φλατ μονοπάτι παράλληλα με την πλαγιά του βουνού, ξεκινάει η ανάβαση για την κορυφή στα 1080μ. μέσω του μονοπατιού Platteklip Gorge με πολλή απότομη κλίση όμως και με πέτρες και βράχια που πολλές φορές απαιτούν τη χρήση και των δύο χεριών…αναρρίχηση κανονική…ο ήλιος στην πλάτη μας, μας έχει ζεστάνει για τα καλά…έχω πάει συντηρητικά έως τώρα και αυτό με βοηθάει να ανέβω με πολύ καλό ρυθμό προσπερνώντας πολλούς συναθλητές μου, οι οποίοι άρχισαν να βγάζουν τα πρώτα σημάδια εξάντλησης..πλησιάζοντας προς την κορυφή και ευρισκόμενος μέσα σε φαράγγι ουσιαστικά, ακούω μια παρέα από ψηλά να τραγουδάει κάποιο τοπικό τραγούδι σαν χορωδία και ανατριχιάζω…φτάνω σχετικά ξεκούραστος στην κορυφή, checkpoint 25ο χλμ, (εκ των υστέρων είδα ότι σε αυτό το 3ο κομμάτι κέρδισα 50 θέσεις!) και συνεχίζω να τρέχω πάνω στην κορυφή του Τραπεζοειδούς Όρους!
Στα πόδια μου απλώνεται η πανέμορφη πόλη του Κέιπ Τάουν και η χερσόνησος Cape Peninsula, στην αγκαλιά του Ινδικού και του Ατλαντικού Ωκεανού…μπλε, πράσινο, καφέ, γαλάζιο…χρώματα τόσο ζωντανά και τόσο έντονα…όπως και η ζέστη…στη Νότια Αφρική είναι αρχές καλοκαιριού αυτή την περίοδο και η θερμοκρασία το μεσημέρι μπορεί να χτυπήσει 35αρια…από το 20ο χλμ έως το 70ο , δηλαδή για σχεδόν όλη την ημέρα, δεν υπάρχει καμία κάλυψη και η μόνη μας ελπίδα είναι κάποια άσπρα σύννεφα που κινούνται ψηλά στον ουρανό και μπαίνουν κατά διαστήματα μπροστά από τον ήλιο…προσπαθώ να ενυδατώνομαι καλά και συνεχίζουμε να κινούμαστε πλέον στην πίσω πλευρά του Table Mountain, στην περιοχή των 12 Αποστόλων, όπου η βλάστηση είναι τροπική αλλά όχι πολύ πυκνή, και το τερέν ανελέητα πετρώδες…σε μερικά σημεία υπάρχουν σκάλες και στηρίγματα στα βράχια καθώς αυτά αποτελούν μέρος της διαδρομής…τύφλα να έχει ο Όλυμπος σκέφτομαι, μπροστά σε αυτή την σκληρότητα της διαδρομής που βλέπω διαρκώς μπροστά μου…γελάω στην σκέψη ότι έκανα υπολογισμούς για υποτιθέμενους χρόνους τερματισμού…σε αυτόν τον αγώνα όμως υπολογισμοί δεν χωράνε καθώς δεν μοιάζει με κανέναν ελληνικό αγώνα, όχι σε τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά σε συνθήκες και τερέν…ο αντίστοιχος αγώνας των 110χλμ του Παρανεστίου που είχα κάνει πέρσι ίδια εποχή μου φαντάζει σαν μια όμορφη βόλτα στο δάσος.. έχουμε αρκετά χλμ με ανεβοκατεβάσματα μέχρι τον επόμενο σταθμό και ουσιαστικά κατευθυνόμαστε προς τις δυτικές παραλίες της χερσονήσου από την μεριά του Ατλαντικού πάντα..βλέπω και ένα φίδι στη διαδρομή αλλά ήμουν προετοιμασμένος για αυτό, στην Αφρική ήρθα, όχι στη Σουηδία…το κορμί μου πονάει παντού λες και έτρωγα αληθινό ξύλο όλη την προηγούμενη ώρα, απόρροια του αμείλικτα σκληροτράχηλου τερέν αλλά πλέον βαίνω προς την ολοκλήρωση αυτού του πολύ επίπονου τμήματος του αγώνα και κατηφορίζω προς την πανέμορφη παραλία Llandudno 4ος σταθμός 41ο χλμ…αυτοκίνητα που ανεβαίνουν από την παραλία μου κορνάρουν…
Η παραλία όπως όλες που είδα στη Νότια Αφρική, με κάτασπρη άμμο και πράσινα νερά…πανέμορφη…σφύζει από ζωή…τα τεράστια κύματα σκάνε πάνω στην ακτή και δημιουργούν πολλά μέτρα αφρού..λίγοι πλατσουρίζουν καθώς το νερό είναι αρκετά παγωμένο…ο αέρας του ωκεανού όμως είναι δροσερός και με κάνει να νιώθω ευχάριστα…κάθομαι λίγο στον σταθμό και συνεχίζω τρέχοντας πάνω στην παραλία και μετά στην επόμενη παραλία που τη διαδέχεται και είναι επίσης γεμάτη από κόσμο… «…γιατί δεν είμαι κι εγώ εδώ για ηλιοθεραπεία σκέφτομαι…»..και εν συνεχεία τρέχω παράλληλα με την ακτογραμμή πάνω στα βράχια…αφότου έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από ανθρώπινα ίχνη και είμαστε μόνοι με παρέα τον άνεμο και τον ωκεανό ξεκινάει μια μεγάλη ανάβαση 600μ+ προκειμένου μετά να κατηφορίσουμε για τον κεντρικό σταθμό του αγώνα.
Ευτυχώς τα μπατόν με βοηθάνε πολύ..πλέον έχω σταματήσει να σκέφτομαι το γόνατο μου καθώς συλλογίζομαι ότι αν ήταν να βγει κάποιο πρόβλημα θα είχε παρουσιαστεί έως τώρα…οπότε αυτό το άγχος τουλάχιστον μου έχει φύγει..σταματάω για τη φυσική μου ανάγκη και από το χρώμα των ούρων βλέπω τα πρώτα σημάδια αφυδάτωσης…δεν ανησυχώ πολύ καθώς επίκειται pit stop…κατηφορίζω προς Hout Bay, ο κεντρικός σταθμός στο 57ο χλμ…έχω σταματήσει να τρώω και να πίνω καθώς έχω μια μικρή αναγούλα αλλά συνεχίζω να τρέχω…ξαφνικά βλέπω αίμα στα χέρια μου…άνοιξε η μύτη μου…έχω ευαισθησία και με τη ζέστη ανοίγει εύκολα…δεν πανικοβάλλομαι και συνεχίζω..θα τα φτιάξουμε όλα στον σταθμό…φτάνω στην παραλία που είναι τεράστια και πανέμορφη επίσης…κάτασπρη άμμος και πράσινα νερά…μια παρέα από μικρά παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στην άμμο…τι όμορφη εικόνα… «…εδώ μπορεί να είναι ο επόμενος Οφορίκουε σκέφτομαι…»…πλησιάζω στον σταθμό όταν βλέπω τον μπροστινό μου να βγάζει κάλτσες και παπούτσια…είναι ο μόνος τρόπος για να περάσεις απέναντι…πράττω ομοίως και φτάνω στον σταθμό που έχει πολύ κόσμο…ξοδεύω 35’ για ανασύνταξη δυνάμεων, αλλάζω κάλτσες, πίνω σούπες, τρώω καρπούζι παίρνω ανάσες…και ξεκινάω με αναπτερωμένο ηθικό καθώς πλέον και ο ήλιος πηγαίνει αργά αργά προς τη δύση…απολαμβάνω τις εκπληκτικές εικόνες και χρώματα που μας χαρίζει το μονοπάτι προς τον ωκεανό και τις παραλίες και πλέον γυρνώντας πλάτη προς τη θάλασσα ξεκινάμε πορεία προς τα ανατολικά και αφού διασχίσουμε το συγκεκριμένο τμήμα του βουνού θα βρεθούμε από την πίσω πλευρά του στα οινοποιεία της Constantia…
Ο ήλιος δύει, το πλήρες φεγγάρι έχει εμφανιστεί και η θερμοκρασία έχει πέσει αρκετά και νιώθω πολύ καλά..τρέχω σε καλύτερο επιτέλους πλέον τερέν…περνάω από κάποια εστιατόρια της περιοχής όπου ακούγονται άνθρωποι να τραγουδούν και να γελάνε…από αύριο σκέφτομαι θα είμαι κι εγώ στη θέση τους, προς το παρόν πρέπει να παραμείνω στον αγώνα…πλέον ακούω και πολλά νερά να κυλάνε δίπλα μου καθώς τρέχω σε χωμάτινο μονοπάτι στο Newlands Forest με πανύψηλα δέντρα να με περιβάλλουν…το φως του φεγγαριου αλλά και του φακού μου φανερώνουν την πυκνή βλάστηση που με περιβάλλει και την οποία διασχίζω μέσα από το χωμάτινο ξαναλέω (το γράφω και το απολαμβάνω!!) μονοπάτι…Ξαφνικά μέσα στην μέση ένας τεράστιος κορμός πεσμένος οριζόντια προς το έδαφος, διαμέτρου περίπου ενάμιση μέτρου μου φράζει το δρόμο..τα σημάδια δείχνουν ότι πρέπει να γονατίσω και να συρθώ από κάτω του…τα πόδια πονάνε πολύ αλλά σίγουρα δεν θα κολλήσουμε εδώ σκέφτομαι και προχωράω..Η βραδινή δροσιά μου έχει δώσει πνοή, τρέχω και έχω αμελήσει την ενυδάτωση μου καθώς πλέον ιδρώνω λίγο. Ανυπομονώ να τερματίσω και προσπερνάω κάποιους δρομείς.
Στους επόμενους 2 σταθμούς κάθομαι λίγο…ο ένας εξ’αυτών είναι φωταγωγημένος σαν κάποιο νυχτερινό club με διαφόρων χρωμάτων φωτάκια…πολύ εντυπωσιακό το θέαμα μέσα στο δάσος.. Κι ενώ όλα κυλάνε καλά λίγο πριν φτάσω στον τελευταίο σταθμό στο Cape Town University 87ο χλμ νιώθω να εμφανίζονται πάλι στομαχικά προβλήματα. Φτάνω στον σταθμό και δεν έχω όρεξη ούτε για νερό, ούτε για σούπα που για μένα είναι το πιο ευκολοκατέβατο όταν βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση…έχω «χαλαστεί»…επειδή όμως έχω «πείρα» έχοντας βρεθεί πολλάκις σε αυτή την άσχημη συγκυρία, ξέρω τι πρέπει να κάνω…θα κάτσω μέχρι να καταλαγιάσει ο οργανισμός τελείως και θα φύγω μετά…δεν υπάρχει ενδεχόμενο εγκατάλειψης…σκέφτομαι γιατί πάλι μου συνέβη αυτό αφού πλέον δεν υπήρχε και η ζέστη…μήπως ζορίστηκα με το τρέξιμο στα τελευταία χλμ…ξαφνικά με σκουντάει κάποιος καθώς έχω αποκοιμηθεί μέσα στην κουβέρτα που μου έχουν δώσει…άυπνος σχεδόν τις τελευταίες 4 μέρες με ταξίδι, υπερένταση αγώνα, ολοήμερες εκδρομές και με τόση κούραση λογικό είναι να «τον κλέψω» ένα 5λεπτο…είναι ο γιατρός…μου παίρνει πίεση και θερμοκρασία..όλα κανονικά…μου δίνει ένα αντιεμετικό χάπι…θα κάτσω λίγο ακόμη του λέω…πίνω λίγη σούπα και λίγο νερό…μετά από μία ολόκληρη ώρα και αφού έχουν περάσει γύρω στους 20 αθλητές ξαναξεκινάω! Έχει εξαφανιστεί κάθε αίσθημα αναγούλας…
Σκέφτομαι ότι στον τερματισμό με περιμένει η γυναίκα μου, η οποία συμμετείχε σαν εθελόντρια σε αυτήν τη Γιορτή και σίγουρα και αυτή θα έζησε τη δική της εμπειρία και αναθαρρώ ενώ ταυτόχρονα επιταχύνω γιατί ανυπομονώ να τη συναντήσω..ανεβαίνω προς την τελευταία κορυφή του Table Mountain, Devil’s Peak! Όντας φρέσκος προσπερνάω τους περισσότερους που με πέρασαν προηγουμένως όταν παρέπαια στον σταθμό…τρέχω στο τελευταίο επίπεδο μονοπάτι πριν την κατάβαση…η ώρα είναι 3 το πρωί…μπροστά μου απλώνονται εκατομμύρια φωτάκια στην ομορφότερη πόλη του κόσμου, το Cape Town, και η πανσέληνος καθρεφτίζεται στον απέραντο ωκεανό…προσπαθώ να ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ αυτές τις μαγικές εικόνες…εικόνες και εμπειρίες που μόνο το ορεινό τρέξιμο μπορεί να σου χαρίσει…αυτά που βλέπουν τα μάτια, ακούν τα αυτιά, μυρίζει η μύτη δύσκολα αποτυπώνονται με λέξεις...είναι σαν να έχεις βιώσει μια ζωή συμπυκνωμένη μέσα σε λίγες ώρες…νιώθω ευγνώμων για αυτό που έχω ζήσει το τελευταίο 24ωρο και ξεκινάω την κατάβαση με σπασμένα φρένα…έξω από το γήπεδο βγάζω από το γιλέκο μου την ελληνική σημαία που την είχα φυλαγμένη για τον τερματισμό…ακούω καμπανάκια και φωνές…λίγοι άνθρωποι τέτοια ώρα στον τερματισμό, κουρασμένοι και αυτοί, αλλά παρά ταύτα παραμένουν ένθερμοι, ακούω την Ειρήνη να φωνάζει!!
Τερματίζω, με αγκαλιάζει σφιχτά και συγκινημένη μου φοράει το μετάλλιο. Αν και δεν έχει καμία απολύτως σημασία, για την ιστορία και μόνο, ο χρόνος μου 21.51 και η θέση μου 127/266 εκ των οποίων οι 103 εγκατέλειψαν…σε έναν αγώνα με υψηλό επίπεδο συμμετεχόντων...στο δυσκολότερο 100αρι του κόσμου όπως είχα δει σε ένα βίντεο πριν τον αγώνα και που τώρα καταλαβαίνω απολύτως αυτόν τον χαρακτηρισμό! Και στα επόμενα! Υγεία πρωταρχικά και όλα τα άλλα γίνονται. Καλά τρεξίματα σε όλους!
P.S. Το ταξίδι στο Cape Town το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί συνδυάζει τα πάντα. Μεγαλείο της φύσης, εκπληκτικό φαγητό, χαμογελαστούς ανθρώπους, πολυτέλεια και απλότητα, χρώματα, αντιθέσεις, διαφορετικότητα, γεύσεις, περιπέτεια, άγρια ζώα…ο δε αγώνας είναι φανταστικός από κάθε άποψη…οργάνωση, τοπία, πρόκληση…είναι πολύ δύσκολος αλλά οι εικόνες που μου χάρισε θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη μου.
www.ultratrailcapetown.gr
IMPOSSIBLE IS NOTHING!
Sky is our Limit!
